about

Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
Hate and love
  • Hate : heat
  • Love : cold
  • My music : whatever
  • My books : 2000 of them!
linked blogs

. . . .
Credits
Layout design by:

Pannasmontata

Layout revised by:

Yours truly

μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2007,1:46 μ.μ.
Είναι μόνο λέξεις


Μια φορά το χρόνο περίπου, καμιά φορά και πιο αργά, σπάνια πιο συχνά, μια φράση έμπαινε στη ζωή της.
Και θρονιαζότανε για τα καλά.
Μπορεί να είχε τρεις, πέντε, οχτώ ή δεκατρείς λέξεις, αλλά πάντα ήταν μία και μόνο φράση.
Μπορεί να ήταν η φράση
«Σήμερα-είχε-καλό-καιρό-και-ήλιο»
Ή η φράση
«Πρέπει-να-παραδεχθείς-ότι-τα-πράγματα-δεν-είναι-πάντα-όπως-δείχνουν»
Ή η φράση
«Μερικές-φορές-τρομάζω-μ'αυτά-που-γίνονται»
Ή η φράση
«Δεν-ξέρω-αν-το-καταλαβαίνεις-αλλά-δεν-έχει-καμία-σημασία»

Στην πραγματικότητα το ίδιο το νόημα της δεν είχε καμιά σημασία. Μπορεί να ήταν μια κοινοτυπία, ή μια μικρή δήλωση, ή να σήμαινε τα πάντα, ή να ήταν μια ολωσδιόλου άσχετη φράση.
Που όμως καταλάμβανε κάθε φορά το κέντρο της σκέψης της.
Γύρω της κινούνταν τα καθημερινά πράματα που διαδέχονταν το ένα το άλλο σε σταθερές τροχιές, που ακολουθούσαν την προδιαγεγραμμένη πορεία τους στο χρόνο, μέχρι να διαλυθούν και να σβήσουν.
Η φράση όμως έμενε σταθερή στο κέντρο.

Καμιά φορά όταν η επόμενη που την διαδεχόταν αργούσε πολύ να έρθει, απλά φθειρόταν σιγά σιγά μέχρι που γινόταν διαφανής και αντιφέγγιζε τα πράγματα πίσω της. Παρ όλα αυτά, κρατούσε σταθερά την θέση της στη σκέψη της, χωρίς να φεύγει ποτέ.
Μόνο που η ανυπόμονη αναμονή που επικρατούσε, της έφερνε μια αίσθηση παραίτησης, το βήμα της έριχνε το ρυθμό του, το μήκος του υποδιπλασιαζόταν συνεχώς κάνοντας αδύνατο το να διανύσει μια συγκεκριμένη απόσταση από εδώ, εκεί.
Άλλες φορές σε αναμονή της επόμενης φράσης τα πράγματα έμπαιναν σε μια φάση εγρήγορσης, λες και η ενέργεια της επεκτεινόταν και προς τα πίσω στο χρόνο προετοιμάζοντας την άφιξη της.

Αλλά αυτό γινόταν πολύ σπάνια.

Όταν τελικά ερχόταν, γινόταν δεκτή με γιορτές και πυροτεχνήματα, τόσο δυνατά πυροτεχνήματα που φώτιζαν και την τελευταία γωνιά του μυαλού της.
Στην αρχή την επαναλάμβανε χιλιάδες φορές. Την αποδομούσε σε λέξεις, μετά σε συλλαβές, μετά σε φθόγγους μετά σε μικρότατα κομματάκια ήχων, μέχρι να φτάσει στην απειροελάχιστη μαύρη τρύπα που αποτελούσε το κέντρο της.
Σε αυτό το σημείο στεκόταν μια στιγμή. Ήταν πάντα τόσο εύκολο να την καταπιεί αυτή η μαύρη τρύπα. Τότε, εξασκούσε όλη την δύναμη που διέθετε, για να μην πέσει μέσα, να αποδείξει στον εαυτό της ότι ήταν ακόμα δυνατή κατά βάθος, ότι μια ασήμαντη κοινότυπη φράση δεν έχει πια τόση δύναμη που να την εξουσιάζει.
Βέβαια, καθόλου σίγουρο δεν ήταν ότι θα το πετύχαινε κάθε φορά.

Συνήθως οι πιθανότητες ήταν με το μέρος της φράσης.

Αλλά έτσι κι αλλιώς η φράση έπαιρνε την θέση της στη ζωή της, σπρώχνοντας στο πλάι την παλιά και φθαρμένη, που ωστόσο φυλασσόταν ευλαβικά στο σεντούκι.
Καμιά φορά καθόταν δίπλα του και έπιανε ξανά αυτές τις ξεχασμένες παλιές φράσεις, που κείτονταν εκεί λεπτότατες από τον χρόνο και την φθορά. Τις έπιανε προσεχτικά και τρυφερά, σαν πολυκαιρισμένη, πολύτιμη δαντέλα που μπορεί να διαλυθεί με το παραμικρό άγγιγμα.
Είχαν μια άλλη γλύκα αυτές οι παλιές φράσεις. Μερικές φορές ήταν τόσο παλιές όσο μια ζωή. Κι όμως σαν εμφανίζονταν μπροστά της, άπλωναν και ζωντάνευαν και όλη η ζωή που είχαν ζήσει στο μυαλό της εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά της, με όλες τις απεχθείς ή λατρεμένες λεπτομέρειες.

Αυτή η ιστορία με τις φράσεις βάστηξε μια ζωή.

Έτσι πάντα, ζώντας αγχωμένα με την τωρινή, αγγίζοντας απαλά τις παλιές και αναμένοντας με ανυπομονησία τις επόμενες.
Το περίεργο είναι ότι σ όλο αυτό το διάστημα, η ίδια δεν είχε πει ποτέ ούτε μία δική της φράση. Ή –το πιο θλιβερό- καμιά δική της δεν ήταν αρκετά δυνατή να ζήσει στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.
Πάντα δεχόταν και ζούσε αυτές που της είχαν σταλεί.
Ευτυχώς, κάποια στιγμή, αποφάσισε ξαφνικά να φτιάξει και αυτή, μια δική της δυνατή φράση.
Να την πετάξει στο διάστημα για να πάει να ζήσει, στην ζωή κάποιου άλλου.
Και μια μέρα που είχε λίγο πιο πολλή δύναμη από τις άλλες, κάθισε και τη σκέφτηκε.
Καθώς όμως ήτανε αμάθητη να το κάνει, βγήκε τελικά μία, με λέξεις πολλές, δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες λέξεις.
Χαμογέλασε στην ιδέα, η τεράστια φράση της να σταθεί έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα στην ζωή ενός άλλου.
Φαντάστηκε πόσο στενάχωρα θα έκανε τα πράγματα στο στενό προσωπικό σύμπαν ενός ανθρώπου μια τόσο μεγάλη φράση.
Το σκέφτηκε αρκετά αλλά μετά από ώρες το αποφάσισε. Θα έστελνε την φράση της λίγο πριν το δικό της φυσικό τέλος, ελπίζοντας το κενό που θα είχε δημιουργηθεί, να έδινε στον παραλήπτη τον έξτρα χώρο που χρειαζόταν για να την τακτοποιήσει.

Την έγραψε σε ένα λευκό χαρτί χωρίς χαρακιές, έβαλε και την ελάχιστη μικροσκοπική υπογραφή της από κάτω, την δίπλωσε καλά καλά στα δύο, στα τέσσερα, στα οχτώ, στα δεκάξι έτσι που έγινε ενα μικρό, πολύπτυχο μπαλάκι.
Το έδεσε σφιχτά με κλωστή και το άφησε σε φανερό σημείο για να το βρουν και να το παραδώσουν εύκολα όταν θα ερχόταν η ώρα.
Και έτσι ησύχασε λίγο το μυαλό της –όλα αυτά έγιναν σε μια από αυτές τις φορές που η επόμενη φράση αργούσε να έρθει και ούτε είχε στείλει τα πλοκάμια της να προετοιμάσουν την άφιξη της.-

Έζησε πολύ μετά από αυτό.
Με φθαρμένες ή πιο φρέσκες φράσεις.

Και κάθε φορά που ερχόταν κάποια καινούργια, χάιδευε το πολύπτυχο μικροσκοπικό πακετάκι και κρυφοχαμογελούσε μέσα από τα δόντια της στην ιδέα πως αργά η γρήγορα θα ερχόταν και η σειρά της.

Η φράση της θα πέταγε στο διάστημα
Κάποιος άνθρωπος θα έπεφτε στο δρόμο της,
και ίσως να ένοιωθε αμηχανία,
αλλά σίγουρα δεν θα στριμωχνόταν στο μικρό του σύμπαν,
γιατί
εκείνη θα είχε φύγει πια, και θα είχε αφήσει χώρο πολύ...

Ετικέτες , ,

posted by ralou
1:46 μ.μ. | 22 Comments so far |
 View My Public Stats on MyBlogLog.com