Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
γατοϊστοριες
| . |
| . |
| . |
The ragdolls
| . |
| . |
| . |
μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006,4:56 μ.μ.
Δέντρα
Δεν της άρεσαν πολύ τα θαμνώδη ανθοφόρα φυτά.
Μια μεγάλη μπιγκόνια με τα ντελικάτα άνθη της, ξαπλωμένη στην ζαρντινιέρα ή μια τριανταφυλλιά με τα λαμπρά της μπουμπούκια στιβαρά φυτρωμένη στον κήπο ή τέσσερις ρίζες χρυσάνθεμα αραδιασμένα στο παρτέρι που βγάζουν γλώσσα στον χλωμό ήλιο του Οκτώβρη δεν της έλεγαν και πολλά.
Στην καρδιά της είχε τα δέντρα.
Σαν παιδί, πέρασε ευτυχισμένα καλοκαίρια κάτω από μια κουκουναριά.
Κοιμήθηκε στην σκιά της παραμονεύοντας τις κουκουνάρες να σκάσουν και να τινάξουν τους μαύρους ξύλινους σπόρους τους, ράγισε δύο νεογιλά δόντια προσπαθώντας να τους σπάσει στο στόμα και κόλλησε τα χέρια της με μυρωδάτο ρετσίνι.
Σαν έφηβη, υιοθέτησε όλα τα οπωροφόρα δέντρα που φύτρωναν στον μικρό κήπο του σπιτιού από τα κουκούτσια των φρούτων του καλοκαιριού και του χειμώνα.
Ροδακινιά, με μυρωδάτα ροδάκινα καμιά φορά. Μηλιά, με πράσινα μήλα όταν δεν τα κατέστρεφαν άγνωστες αρρώστιες. Μανταρινιά, με μεγάλα ζουμερά Χιώτικα μανταρίνια που έζησε δεκαετίες. Μνημειώδης βερικοκιά, που άντεξε σε ξερίζωμα και μετακόμιση σε ξένο κήπο όταν το σπίτι απλωνόταν λαθραία σε βάρος του δικού της, για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας.
Μάχες έπρεπε να δώσει με τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας που έβλεπαν τα βλαστάρια να μεγαλώνουν σε δέντρα καλύπτοντας και το τελευταίο τετραγωνικό του μικρού χώρου. Και τις κέρδιζε όλες.
Σαν νεαρή κοπέλα, αγάπησε τα πλατάνια και τα νερά τους. Ερωτεύτηκε το καφέ-κόκκινο χρώμα των φύλλων τους το φθινόπωρο και την φρέσκια δροσερή μυρωδιά τους την άνοιξη. Έπλεξε όνειρα και έρωτες κάτω από την σκιά τους, δέχτηκε δώρο σκαλισμένες καρδιές στους κορμούς τους και μελαγχόλησε με τα γυμνά χειμερινά κλαδιά τους.
Σαν νέα γυναίκα, έζησε με τις λεύκες. Εκείνες τις ψηλόλιγνες καταπράσινες λεύκες που διακοσμούν με την κομψότητα τους τα πάρκα. Που διαφημίζουν την γονιμότητα τους χιονίζοντας τα πεζοδρόμια με τους σπόρους τους την άνοιξη και που κροταλίζουν τα ζωηρά φύλλα τους στον άνεμο, χειροκροτώντας την ζωή.
Σαν μεσήλικας, δέθηκε με τους ευκάλυπτους.
Ειδικά αυτούς τους τεράστιους που ζουν μέσα στην πόλη ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες. Έκανε φάρμακο από τα φύλλα τους, μύρισε τα ευεργετικά αιθέρια έλαια τους, λάτρεψε το σχήμα, την κορμοστασιά τους και την ελευθερία τους στους αέρηδες του Αυγούστου. Περιπλανήθηκε στον πολύχρωμο χάρτη του κορμού τους και μέτρησε τα σπουργίτια στα κλαδιά τους όταν καμιά φορά αυτό αποτελούσε τις μοναδικές καλοκαιρινές διακοπές της.
Και τους ευλόγησε όταν γέμιζαν το τοπίο που καδράριζε η μπαλκονόπορτα του σαλονιού στο αστικό της διαμέρισμα, επίφαση μιας ζωής στην ύπαιθρο που ποθούσε.
Υπερήλικας πια, άρχισε να συμπαθεί τα κυπαρίσσια. Με τόσους αγαπημένους να έχουν φύγει και με συχνές επισκέψεις στα κοιμητήρια, της έγιναν αγαπητά για την ηρεμία την σεμνότητα και την μετριοφροσύνη τους αλλά και την ανάταση τους προς τον ουρανό ενώ ταυτόχρονα τραβούσαν τους χυμούς τους από τον θάνατο.
Ναι. Με τα δέντρα δέθηκε στην ζωή της.
Με μια μοναχική κουκουναριά μέσα σε θερισμένα καλοκαιρινά χωράφια.
Με μερικά ανοιξιάτικα οπωροφόρα γεμάτα υποσχέσεις για καρπούς.
Με πολλά πλατάνια σε μια ρεματιά.
Με δέκα κομψές λεύκες στο πάρκο.
Με δύο ευκάλυπτους στο απέναντι πεζοδρόμιο
Και με επτά κυπαρίσσια φυτρωμένα στην σειρά, δίπλα στον τοίχο του κοιμητηρίου.
Και όλα αυτά τα χρόνια έβγαλε και αυτή σιγά-σιγά ρίζες που χώθηκαν στο χώμα και την καθήλωσαν και το δέρμα στέγνωσε και έγινε καφετί σαν κορμός. Αλλά το μυαλό πάντα φρέσκο, άπλωσε… άπλωσε και φούντωσε σαν φυλλωσιά.
Μετά, λίγο πριν το τέλος, νόμισε κι η ίδια ότι είχε γίνει μια δισχιλιετής σεκόγια. Που έβλεπε από το ύψος του κορμού και των χρόνων της την ζωή της και θρόιζε τα φύλλα της
αναμένοντας τον θάνατο
και ελπίζοντας στην αθανασία…
Μια μεγάλη μπιγκόνια με τα ντελικάτα άνθη της, ξαπλωμένη στην ζαρντινιέρα ή μια τριανταφυλλιά με τα λαμπρά της μπουμπούκια στιβαρά φυτρωμένη στον κήπο ή τέσσερις ρίζες χρυσάνθεμα αραδιασμένα στο παρτέρι που βγάζουν γλώσσα στον χλωμό ήλιο του Οκτώβρη δεν της έλεγαν και πολλά.
Στην καρδιά της είχε τα δέντρα.
Σαν παιδί, πέρασε ευτυχισμένα καλοκαίρια κάτω από μια κουκουναριά.
Κοιμήθηκε στην σκιά της παραμονεύοντας τις κουκουνάρες να σκάσουν και να τινάξουν τους μαύρους ξύλινους σπόρους τους, ράγισε δύο νεογιλά δόντια προσπαθώντας να τους σπάσει στο στόμα και κόλλησε τα χέρια της με μυρωδάτο ρετσίνι.
Σαν έφηβη, υιοθέτησε όλα τα οπωροφόρα δέντρα που φύτρωναν στον μικρό κήπο του σπιτιού από τα κουκούτσια των φρούτων του καλοκαιριού και του χειμώνα.
Ροδακινιά, με μυρωδάτα ροδάκινα καμιά φορά. Μηλιά, με πράσινα μήλα όταν δεν τα κατέστρεφαν άγνωστες αρρώστιες. Μανταρινιά, με μεγάλα ζουμερά Χιώτικα μανταρίνια που έζησε δεκαετίες. Μνημειώδης βερικοκιά, που άντεξε σε ξερίζωμα και μετακόμιση σε ξένο κήπο όταν το σπίτι απλωνόταν λαθραία σε βάρος του δικού της, για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας.
Μάχες έπρεπε να δώσει με τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας που έβλεπαν τα βλαστάρια να μεγαλώνουν σε δέντρα καλύπτοντας και το τελευταίο τετραγωνικό του μικρού χώρου. Και τις κέρδιζε όλες.
Σαν νεαρή κοπέλα, αγάπησε τα πλατάνια και τα νερά τους. Ερωτεύτηκε το καφέ-κόκκινο χρώμα των φύλλων τους το φθινόπωρο και την φρέσκια δροσερή μυρωδιά τους την άνοιξη. Έπλεξε όνειρα και έρωτες κάτω από την σκιά τους, δέχτηκε δώρο σκαλισμένες καρδιές στους κορμούς τους και μελαγχόλησε με τα γυμνά χειμερινά κλαδιά τους.
Σαν νέα γυναίκα, έζησε με τις λεύκες. Εκείνες τις ψηλόλιγνες καταπράσινες λεύκες που διακοσμούν με την κομψότητα τους τα πάρκα. Που διαφημίζουν την γονιμότητα τους χιονίζοντας τα πεζοδρόμια με τους σπόρους τους την άνοιξη και που κροταλίζουν τα ζωηρά φύλλα τους στον άνεμο, χειροκροτώντας την ζωή.
Σαν μεσήλικας, δέθηκε με τους ευκάλυπτους.
Ειδικά αυτούς τους τεράστιους που ζουν μέσα στην πόλη ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες. Έκανε φάρμακο από τα φύλλα τους, μύρισε τα ευεργετικά αιθέρια έλαια τους, λάτρεψε το σχήμα, την κορμοστασιά τους και την ελευθερία τους στους αέρηδες του Αυγούστου. Περιπλανήθηκε στον πολύχρωμο χάρτη του κορμού τους και μέτρησε τα σπουργίτια στα κλαδιά τους όταν καμιά φορά αυτό αποτελούσε τις μοναδικές καλοκαιρινές διακοπές της.
Και τους ευλόγησε όταν γέμιζαν το τοπίο που καδράριζε η μπαλκονόπορτα του σαλονιού στο αστικό της διαμέρισμα, επίφαση μιας ζωής στην ύπαιθρο που ποθούσε.
Υπερήλικας πια, άρχισε να συμπαθεί τα κυπαρίσσια. Με τόσους αγαπημένους να έχουν φύγει και με συχνές επισκέψεις στα κοιμητήρια, της έγιναν αγαπητά για την ηρεμία την σεμνότητα και την μετριοφροσύνη τους αλλά και την ανάταση τους προς τον ουρανό ενώ ταυτόχρονα τραβούσαν τους χυμούς τους από τον θάνατο.
Ναι. Με τα δέντρα δέθηκε στην ζωή της.
Με μια μοναχική κουκουναριά μέσα σε θερισμένα καλοκαιρινά χωράφια.
Με μερικά ανοιξιάτικα οπωροφόρα γεμάτα υποσχέσεις για καρπούς.
Με πολλά πλατάνια σε μια ρεματιά.
Με δέκα κομψές λεύκες στο πάρκο.
Με δύο ευκάλυπτους στο απέναντι πεζοδρόμιο
Και με επτά κυπαρίσσια φυτρωμένα στην σειρά, δίπλα στον τοίχο του κοιμητηρίου.
Και όλα αυτά τα χρόνια έβγαλε και αυτή σιγά-σιγά ρίζες που χώθηκαν στο χώμα και την καθήλωσαν και το δέρμα στέγνωσε και έγινε καφετί σαν κορμός. Αλλά το μυαλό πάντα φρέσκο, άπλωσε… άπλωσε και φούντωσε σαν φυλλωσιά.
Μετά, λίγο πριν το τέλος, νόμισε κι η ίδια ότι είχε γίνει μια δισχιλιετής σεκόγια. Που έβλεπε από το ύψος του κορμού και των χρόνων της την ζωή της και θρόιζε τα φύλλα της
αναμένοντας τον θάνατο
και ελπίζοντας στην αθανασία…
Ετικέτες it's true
