Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
γατοϊστοριες
| . |
| . |
| . |
The ragdolls
| . |
| . |
| . |
μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Πέμπτη, Ιουλίου 19, 2012,8:44 μ.μ.
Ασπρο
Κλαννγκ-κλανγκ... Ιιιιιιιικκκκκ
Ξεκλειδώνω την κρύπτη και ανοίγω την βαριά πόρτα.
Σκοτεινιά, αράχνες και βαριά μυρωδιά μούχλας με υποδέχεται.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια κλεισούρας έχει ποτίσει τα πάντα.
Αφήνω το λευκό πακέτο στο τραπέζι, μια ΑΣΠΡΗ άσπιλη κηλίδα στη μαυρίλα.
Φοράω λευκά και είμαι ξαπλωμένη πάνω σε άσπρα ρούχα.
Ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου απλωμένα σε φωτεινό πίνακα κι άλλα ασπρόρουχα
με ωραία νοικοκυρίστικα κοφτά κεντήματα.
Σου δείχνω με το αριστερό χέρι μου τα σχέδια που είναι εκεί και μετά γυρίζω
αριστερά και σου δείχνω αυτά που είναι δίπλα στο κεφάλι μου εκεί που είμαι
ξαπλωμένη.
Μέσα από τα κοφτά κεντήματα διακρίνω την παλάμη σου μόλις 1-2 εκατοστά
δίπλα στο μάγουλο μου και συνέχεια γυρίζω για να πάρω λίγη από την ζεστασιά
της.
-Γυρίζει το κεφάλι της και αγγίζει το χέρι μου, ξανά και ξανά
Ξανά και ξανά
-Και στέκομαι ακίνητος για να μπορώ να καταλάβω
Και καταλαβαίνω ότι επιτέλους καταλαβαίνει
-Την ανασηκώνω σε μια αγκαλιά
Νοιώθω τα χέρια του να με αγκαλιάζουν και να με ανασηκώνουν
-Ήρθε η ώρα, Το αποφάσισα, πρέπει να βγουν όλα έξω
Θέλει να μου μιλήσει. Αφήνομαι καθώς με σέρνει σε ένα διάδρομο κρατώντας με
πάντα στην αγκαλιά του
-Την σέρνω στην αγκαλιά μου μέχρι να βρω ένα ασφαλές μέρος
Γύρω μας μας κοιτούν ένα σωρό μάτια. Τα πόδια μου διαλύονται σιγά σιγά
καθώς καταλαβαίνω τι θα συμβεί.
-Τα πόδια της είναι διαλυμένα σε ένα λεπτό πούσι χωρίς βάρος. Με ευκολία
την τραβώ. Περνάω από δωμάτια διάπλατα ανοιχτά και άλλα και άλλα.
Παντού υπάρχουν μάτια που βλέπουν. Δεν έχω θέληση αλλά έχω επίγνωση του τι
θα συμβεί. Από ένα ανοιχτό δωμάτιο βγαίνουμε στον ανοιχτό χώρο, ένα στενό
διάδρομο με χαμηλό τοίχο, σαν πίσω αυλή.
-Γεμάτο σωληνώσεις και μικρές φωλιές... αλλά δεν είναι ασφαλές.
Έχω χάσει καθετί εκτός από την επίγνωση του τι θα συμβεί. Το κορμί μου έχει
γίνει όλο άσπρο πούσι εκτός από το κεφάλι μου. Σέρνομαι και η αναμονή με
διαλύει περισσότερο
-Σταματάω σε ένα σημείο
Σταματάμε σε ένα σημείο. Κι άλλα μάτια. Πουθενά δεν είναι ασφαλές
-Την ακουμπώ σε ένα φράχτη από πυκνό γιασεμί να ακούσω.... Φωνές...
Με ακουμπάει σε ένα φράχτη από γιασεμί λιγάκι ξερό και άνυδρο αλλά έχει
ακόμα λουλούδια.
-Δυο ζευγάρια χείλια πολύ κοντά, αιωρούνται
Δυο ζευγάρια χείλια κάτι θέλουν να πουν...
-Κάτι θέλουν να κάνουν. Λέω «αυτο ήταν όλο» και εννοώ «εχω φτύσει στο τέλος
του δρόμου. Το αποδέχομαι»
Κάτι θέλουν να πουν και λένε «αυτο είναι όλο» και εννοούν «δεν μπορώ να
κάνω τίποτα άλλο πια». Η πλήρης αποδοχή
-Κάτι θέλουν να πουν
Κάτι θέλουν να κάνουν. Όλα είναι άσπρα και εξιδανικευμένα αλλά δεν είναι
ασφαλή. Κι άλλα μάτια τριγύρω
-Αλλά δεν είναι ασφαλή. Κι άλλες φωνές τριγύρω...
Κάποιοι με απομακρύνουν από εκεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα
-Την απομακρύνουν από κοντά μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα
Καθώς η απόσταση μεγαλώνει, προσπαθώ να κρατήσω μια τελευταία εικόνα του μια
τελευταία ματιά αλλά δεν είναι εκεί
-Τα μάτια μου γίνονται δυο κόκκινες τρύπες. Αυτό βλέπει τώρα
Τώρα φοράει καφετιά και έχει για μάτια δυο κόκκινα φωτάκια. Δεν μπορώ πια
να έχω το βλέμμα του
-Απομακρύνεται...
Απομακρύνομαι...
-Συνέβη στ' αλήθεια αυτό?
Όχι μικρο μου, δεν συνέβη. Μόνο μια ξεχαρβαλωμένη κεκρόπορτα ήταν που
άνοιξε σε μια καλά φυλαγμένη κρύπτη του υπό άλωση μυαλού μου. Τίποτε άλλο.
-Δεν ένιωσες?
Ένοιωσα. Ήσουν εκεί, ζεστός, όμορφος αλλά δεν ήμασταν μαζί. Εγώ ήμουν εδώ
μέσα στα άσπρα νοσοκομειακά μου σεντόνια και συ έφυγες από την κρυπτή και
νόμισα πως ήρθες να με βρεις.
Είμαι σίγουρη πως εσύ βρίσκεσαι στην πραγματικότητα κάπου μακριά, ξενιτεμένος
ηθελημένα στο παρελθόν και χαμογελάς ακόμα κάτω από τα μουστάκια σου με εκείνο
το γοητευτικό σου χαμογελάκι.
Αλλά τα δικά μου όνειρα είναι πιο πολύπλοκα από τα δικά σου. Στο έχω
ξαναπεί.
Αντίο μικρο μου. Δεν είμαι πια καθόλου θυμωμένη μαζί σου
Αλήθεια...!
Οπισθοχωρώ μέχρι την πόρτα. Βγαίνω έξω στο φως και κλειδώνω πάλι πίσω μου.
Ιιιιιιικκκκκ... κλανγκ-κλανγκ.
Αντίο.
Ετικέτες dreams
