Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
γατοϊστοριες
| . |
| . |
| . |
The ragdolls
| . |
| . |
| . |
μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006,11:59 μ.μ.
You ' ve got mail
Eνα μικρό κείμενο.
Εδώ και μέρες το σκέφτομαι.
Το ετοιμάζω στο μυαλό μου, το πληκτρολογώ.
Το κοιτάζω ξανά και ξανά.
Μετά το αλλάζω λίγο εδω, λίγο εκεί. Μιά λέξη, ένα σημείο στίξης ίσως να κάνει την διαφορά.
Αλλη μια λέξη πρέπει να αλλάξει, μια φράση να τονιστεί, κάτι να διευκρινιστεί.
Tools/Spelling and Grammar…(αχ!)
Ξεκίνησε με δέκα λέξεις και τώρα έχει δεκάδες.
Αναρωτιέμαι, σιγουρεύομαι, μετανιώνω, το ξανασκέφτομαι.
Ερχεται η ώρα. Δεν έχει νόημα να κωλυσιεργώ.
click!
Οι λέξεις ξαφνικά μεταμορφώνονται σε εκατομμύρια ηλεκτρόνια και αρχίζουν το ταξίδι τους.
Από το σπίτι τους, στον μικρό μαύρο προθάλαμο, μετά στα καλώδια και στον λαβύρινθο του ΚΑΦΑΟ.
Ταξιδεύουν στα καλώδια, ένας μικρός στρατός από φουριόζα, αφοσιωμένα και εργατικά ηλεκτρόνια που τρέχουν το ένα πίσω από το άλλο. Περνούν κάτω από τα πόδια των περιστεριών και μπαίνουν στις λαμπρές, ολόφωτες και τρομακτικές λεωφόρους των data. Κινούνται βιαστικά πλάι σε δισεκατομμύρια άλλα, κρατώντας ωστόσο την συνοχή και την προσήλωση τους στο δρόμο και τον προορισμό τους.
Φτάνουν, θαρρετά χτυπάνε την πόρτα και περιμένουν ανήσυχα.
click!
Στριμώχνονται στην είσοδο και με θαυμαστή ακρίβεια μεταμορφώνονται ξανά σε λέξεις. Τις λέξεις μου, το κείμενο μου.
Το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι.
Το έχω εγκαταλείψει εκεί μονάχο του, απροστάτευτο, ανυπεράσπιστο και γυμνό μέσα στην απλότητα ή την πολυπλοκότητα του.
Πως θα το μεταχειριστούν;
Θα το διαβάσουν, θα το αποκωδικοποιήσουν, θα το δεχθούν, θα αναρωτηθούν, θα το καταλάβουν;
Περιμένω.
..........ARE YOU SURE?
.......................YES
click... click... click...
...
Εδώ και μέρες το σκέφτομαι.
Το ετοιμάζω στο μυαλό μου, το πληκτρολογώ.
Το κοιτάζω ξανά και ξανά.
Μετά το αλλάζω λίγο εδω, λίγο εκεί. Μιά λέξη, ένα σημείο στίξης ίσως να κάνει την διαφορά.
Αλλη μια λέξη πρέπει να αλλάξει, μια φράση να τονιστεί, κάτι να διευκρινιστεί.
Tools/Spelling and Grammar…(αχ!)
Ξεκίνησε με δέκα λέξεις και τώρα έχει δεκάδες.
Αναρωτιέμαι, σιγουρεύομαι, μετανιώνω, το ξανασκέφτομαι.
Ερχεται η ώρα. Δεν έχει νόημα να κωλυσιεργώ.
click!
Οι λέξεις ξαφνικά μεταμορφώνονται σε εκατομμύρια ηλεκτρόνια και αρχίζουν το ταξίδι τους.
Από το σπίτι τους, στον μικρό μαύρο προθάλαμο, μετά στα καλώδια και στον λαβύρινθο του ΚΑΦΑΟ.
Ταξιδεύουν στα καλώδια, ένας μικρός στρατός από φουριόζα, αφοσιωμένα και εργατικά ηλεκτρόνια που τρέχουν το ένα πίσω από το άλλο. Περνούν κάτω από τα πόδια των περιστεριών και μπαίνουν στις λαμπρές, ολόφωτες και τρομακτικές λεωφόρους των data. Κινούνται βιαστικά πλάι σε δισεκατομμύρια άλλα, κρατώντας ωστόσο την συνοχή και την προσήλωση τους στο δρόμο και τον προορισμό τους.
Φτάνουν, θαρρετά χτυπάνε την πόρτα και περιμένουν ανήσυχα.
click!
Στριμώχνονται στην είσοδο και με θαυμαστή ακρίβεια μεταμορφώνονται ξανά σε λέξεις. Τις λέξεις μου, το κείμενο μου.
Το σκέφτομαι και στεναχωριέμαι.
Το έχω εγκαταλείψει εκεί μονάχο του, απροστάτευτο, ανυπεράσπιστο και γυμνό μέσα στην απλότητα ή την πολυπλοκότητα του.
Πως θα το μεταχειριστούν;
Θα το διαβάσουν, θα το αποκωδικοποιήσουν, θα το δεχθούν, θα αναρωτηθούν, θα το καταλάβουν;
Περιμένω.
..........ARE YOU SURE?
.......................YES
click... click... click...
...
Ετικέτες it's true
,4:56 μ.μ.
Δέντρα
Δεν της άρεσαν πολύ τα θαμνώδη ανθοφόρα φυτά.
Μια μεγάλη μπιγκόνια με τα ντελικάτα άνθη της, ξαπλωμένη στην ζαρντινιέρα ή μια τριανταφυλλιά με τα λαμπρά της μπουμπούκια στιβαρά φυτρωμένη στον κήπο ή τέσσερις ρίζες χρυσάνθεμα αραδιασμένα στο παρτέρι που βγάζουν γλώσσα στον χλωμό ήλιο του Οκτώβρη δεν της έλεγαν και πολλά.
Στην καρδιά της είχε τα δέντρα.
Σαν παιδί, πέρασε ευτυχισμένα καλοκαίρια κάτω από μια κουκουναριά.
Κοιμήθηκε στην σκιά της παραμονεύοντας τις κουκουνάρες να σκάσουν και να τινάξουν τους μαύρους ξύλινους σπόρους τους, ράγισε δύο νεογιλά δόντια προσπαθώντας να τους σπάσει στο στόμα και κόλλησε τα χέρια της με μυρωδάτο ρετσίνι.
Σαν έφηβη, υιοθέτησε όλα τα οπωροφόρα δέντρα που φύτρωναν στον μικρό κήπο του σπιτιού από τα κουκούτσια των φρούτων του καλοκαιριού και του χειμώνα.
Ροδακινιά, με μυρωδάτα ροδάκινα καμιά φορά. Μηλιά, με πράσινα μήλα όταν δεν τα κατέστρεφαν άγνωστες αρρώστιες. Μανταρινιά, με μεγάλα ζουμερά Χιώτικα μανταρίνια που έζησε δεκαετίες. Μνημειώδης βερικοκιά, που άντεξε σε ξερίζωμα και μετακόμιση σε ξένο κήπο όταν το σπίτι απλωνόταν λαθραία σε βάρος του δικού της, για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας.
Μάχες έπρεπε να δώσει με τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας που έβλεπαν τα βλαστάρια να μεγαλώνουν σε δέντρα καλύπτοντας και το τελευταίο τετραγωνικό του μικρού χώρου. Και τις κέρδιζε όλες.
Σαν νεαρή κοπέλα, αγάπησε τα πλατάνια και τα νερά τους. Ερωτεύτηκε το καφέ-κόκκινο χρώμα των φύλλων τους το φθινόπωρο και την φρέσκια δροσερή μυρωδιά τους την άνοιξη. Έπλεξε όνειρα και έρωτες κάτω από την σκιά τους, δέχτηκε δώρο σκαλισμένες καρδιές στους κορμούς τους και μελαγχόλησε με τα γυμνά χειμερινά κλαδιά τους.
Σαν νέα γυναίκα, έζησε με τις λεύκες. Εκείνες τις ψηλόλιγνες καταπράσινες λεύκες που διακοσμούν με την κομψότητα τους τα πάρκα. Που διαφημίζουν την γονιμότητα τους χιονίζοντας τα πεζοδρόμια με τους σπόρους τους την άνοιξη και που κροταλίζουν τα ζωηρά φύλλα τους στον άνεμο, χειροκροτώντας την ζωή.
Σαν μεσήλικας, δέθηκε με τους ευκάλυπτους.
Ειδικά αυτούς τους τεράστιους που ζουν μέσα στην πόλη ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες. Έκανε φάρμακο από τα φύλλα τους, μύρισε τα ευεργετικά αιθέρια έλαια τους, λάτρεψε το σχήμα, την κορμοστασιά τους και την ελευθερία τους στους αέρηδες του Αυγούστου. Περιπλανήθηκε στον πολύχρωμο χάρτη του κορμού τους και μέτρησε τα σπουργίτια στα κλαδιά τους όταν καμιά φορά αυτό αποτελούσε τις μοναδικές καλοκαιρινές διακοπές της.
Και τους ευλόγησε όταν γέμιζαν το τοπίο που καδράριζε η μπαλκονόπορτα του σαλονιού στο αστικό της διαμέρισμα, επίφαση μιας ζωής στην ύπαιθρο που ποθούσε.
Υπερήλικας πια, άρχισε να συμπαθεί τα κυπαρίσσια. Με τόσους αγαπημένους να έχουν φύγει και με συχνές επισκέψεις στα κοιμητήρια, της έγιναν αγαπητά για την ηρεμία την σεμνότητα και την μετριοφροσύνη τους αλλά και την ανάταση τους προς τον ουρανό ενώ ταυτόχρονα τραβούσαν τους χυμούς τους από τον θάνατο.
Ναι. Με τα δέντρα δέθηκε στην ζωή της.
Με μια μοναχική κουκουναριά μέσα σε θερισμένα καλοκαιρινά χωράφια.
Με μερικά ανοιξιάτικα οπωροφόρα γεμάτα υποσχέσεις για καρπούς.
Με πολλά πλατάνια σε μια ρεματιά.
Με δέκα κομψές λεύκες στο πάρκο.
Με δύο ευκάλυπτους στο απέναντι πεζοδρόμιο
Και με επτά κυπαρίσσια φυτρωμένα στην σειρά, δίπλα στον τοίχο του κοιμητηρίου.
Και όλα αυτά τα χρόνια έβγαλε και αυτή σιγά-σιγά ρίζες που χώθηκαν στο χώμα και την καθήλωσαν και το δέρμα στέγνωσε και έγινε καφετί σαν κορμός. Αλλά το μυαλό πάντα φρέσκο, άπλωσε… άπλωσε και φούντωσε σαν φυλλωσιά.
Μετά, λίγο πριν το τέλος, νόμισε κι η ίδια ότι είχε γίνει μια δισχιλιετής σεκόγια. Που έβλεπε από το ύψος του κορμού και των χρόνων της την ζωή της και θρόιζε τα φύλλα της
αναμένοντας τον θάνατο
και ελπίζοντας στην αθανασία…
Μια μεγάλη μπιγκόνια με τα ντελικάτα άνθη της, ξαπλωμένη στην ζαρντινιέρα ή μια τριανταφυλλιά με τα λαμπρά της μπουμπούκια στιβαρά φυτρωμένη στον κήπο ή τέσσερις ρίζες χρυσάνθεμα αραδιασμένα στο παρτέρι που βγάζουν γλώσσα στον χλωμό ήλιο του Οκτώβρη δεν της έλεγαν και πολλά.
Στην καρδιά της είχε τα δέντρα.
Σαν παιδί, πέρασε ευτυχισμένα καλοκαίρια κάτω από μια κουκουναριά.
Κοιμήθηκε στην σκιά της παραμονεύοντας τις κουκουνάρες να σκάσουν και να τινάξουν τους μαύρους ξύλινους σπόρους τους, ράγισε δύο νεογιλά δόντια προσπαθώντας να τους σπάσει στο στόμα και κόλλησε τα χέρια της με μυρωδάτο ρετσίνι.
Σαν έφηβη, υιοθέτησε όλα τα οπωροφόρα δέντρα που φύτρωναν στον μικρό κήπο του σπιτιού από τα κουκούτσια των φρούτων του καλοκαιριού και του χειμώνα.
Ροδακινιά, με μυρωδάτα ροδάκινα καμιά φορά. Μηλιά, με πράσινα μήλα όταν δεν τα κατέστρεφαν άγνωστες αρρώστιες. Μανταρινιά, με μεγάλα ζουμερά Χιώτικα μανταρίνια που έζησε δεκαετίες. Μνημειώδης βερικοκιά, που άντεξε σε ξερίζωμα και μετακόμιση σε ξένο κήπο όταν το σπίτι απλωνόταν λαθραία σε βάρος του δικού της, για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας.
Μάχες έπρεπε να δώσει με τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας που έβλεπαν τα βλαστάρια να μεγαλώνουν σε δέντρα καλύπτοντας και το τελευταίο τετραγωνικό του μικρού χώρου. Και τις κέρδιζε όλες.
Σαν νεαρή κοπέλα, αγάπησε τα πλατάνια και τα νερά τους. Ερωτεύτηκε το καφέ-κόκκινο χρώμα των φύλλων τους το φθινόπωρο και την φρέσκια δροσερή μυρωδιά τους την άνοιξη. Έπλεξε όνειρα και έρωτες κάτω από την σκιά τους, δέχτηκε δώρο σκαλισμένες καρδιές στους κορμούς τους και μελαγχόλησε με τα γυμνά χειμερινά κλαδιά τους.
Σαν νέα γυναίκα, έζησε με τις λεύκες. Εκείνες τις ψηλόλιγνες καταπράσινες λεύκες που διακοσμούν με την κομψότητα τους τα πάρκα. Που διαφημίζουν την γονιμότητα τους χιονίζοντας τα πεζοδρόμια με τους σπόρους τους την άνοιξη και που κροταλίζουν τα ζωηρά φύλλα τους στον άνεμο, χειροκροτώντας την ζωή.
Σαν μεσήλικας, δέθηκε με τους ευκάλυπτους.
Ειδικά αυτούς τους τεράστιους που ζουν μέσα στην πόλη ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες. Έκανε φάρμακο από τα φύλλα τους, μύρισε τα ευεργετικά αιθέρια έλαια τους, λάτρεψε το σχήμα, την κορμοστασιά τους και την ελευθερία τους στους αέρηδες του Αυγούστου. Περιπλανήθηκε στον πολύχρωμο χάρτη του κορμού τους και μέτρησε τα σπουργίτια στα κλαδιά τους όταν καμιά φορά αυτό αποτελούσε τις μοναδικές καλοκαιρινές διακοπές της.
Και τους ευλόγησε όταν γέμιζαν το τοπίο που καδράριζε η μπαλκονόπορτα του σαλονιού στο αστικό της διαμέρισμα, επίφαση μιας ζωής στην ύπαιθρο που ποθούσε.
Υπερήλικας πια, άρχισε να συμπαθεί τα κυπαρίσσια. Με τόσους αγαπημένους να έχουν φύγει και με συχνές επισκέψεις στα κοιμητήρια, της έγιναν αγαπητά για την ηρεμία την σεμνότητα και την μετριοφροσύνη τους αλλά και την ανάταση τους προς τον ουρανό ενώ ταυτόχρονα τραβούσαν τους χυμούς τους από τον θάνατο.
Ναι. Με τα δέντρα δέθηκε στην ζωή της.
Με μια μοναχική κουκουναριά μέσα σε θερισμένα καλοκαιρινά χωράφια.
Με μερικά ανοιξιάτικα οπωροφόρα γεμάτα υποσχέσεις για καρπούς.
Με πολλά πλατάνια σε μια ρεματιά.
Με δέκα κομψές λεύκες στο πάρκο.
Με δύο ευκάλυπτους στο απέναντι πεζοδρόμιο
Και με επτά κυπαρίσσια φυτρωμένα στην σειρά, δίπλα στον τοίχο του κοιμητηρίου.
Και όλα αυτά τα χρόνια έβγαλε και αυτή σιγά-σιγά ρίζες που χώθηκαν στο χώμα και την καθήλωσαν και το δέρμα στέγνωσε και έγινε καφετί σαν κορμός. Αλλά το μυαλό πάντα φρέσκο, άπλωσε… άπλωσε και φούντωσε σαν φυλλωσιά.
Μετά, λίγο πριν το τέλος, νόμισε κι η ίδια ότι είχε γίνει μια δισχιλιετής σεκόγια. Που έβλεπε από το ύψος του κορμού και των χρόνων της την ζωή της και θρόιζε τα φύλλα της
αναμένοντας τον θάνατο
και ελπίζοντας στην αθανασία…
Ετικέτες it's true
,4:52 μ.μ.
Just one of those moοds...
Σκυφτή, περνώ ανάμεσα στα πυκνά δέντρα.
Ακροπατώ και αφουγκράζομαι.
Ακουμπώ την πλάτη στους υγρούς κορμούς και κοιτάω με την άκρη του ματιού.
Πετάγομαι ξαφνικά σε λαμπρά ξέφωτα και βουτάω ξανά σε αραχνιασμένα σκοτεινά σύδενδρα.
Βλέπω μια λάμψη, μια βιαστική κίνηση, ένα περαστικό χρώμα.
Αναρωτιέμαι, ελπίζω, φοβάμαι.
Επιτίθεμαι. Αμύνομαι. Οπισθοχωρώ. Αντεπιτίθεμαι.
Γλιστράω αθέατη στα σκοτεινά βάθη. Θέλω να χαθώ. Θέλω να μην υπάρχω.
Μετανιώνω.
Ξαναγυρίζω αφύλαχτη. Δεν έχει σημασία.
Ξαναγυρίζω πάνοπλη-με οκτώ λέξεις. Έχει όλη την σημασία του κόσμου.
Βγαίνω στο φως.
Όχι όμως στο φως του ήλιου αλλά στο πράσινο φως που φιλτράρεται μέσα από τα φύλλα.
Δεν θέλω να πληγωθώ. Δεν θέλω να παραδοθώ.
Θέλω μόνο να ζήσω μια μικρή, μικρούλα νίκη. Μια γλυκιά στιγμή αναγνώρισης και αποδοχής. Μια σταγόνα πνευματικού θριάμβου. Μια σταλίτσα από την υφή μιας ζωής αλλιώτικης.
Και μετά να συνεχίσω.
Μέσα στα απαλά χωράφια, με τις μαλακές καμπύλες και τα καλοπατημένα ασφαλή μονοπάτια. Στις σκιές από τα ήμερα δέντρα και στις καλημέρες με τους συνοδοιπόρους.
Μέχρι το τέλος.
Μόνο καμιά φορά, έτσι στα κλεφτά, να κλείνω τα μάτια και σαν τα ανοίγω να ναι γεμάτα από εκείνο το πράσινο φως που φιλτράρουν τα φύλλα στο δάσος.
Καμιά φορά.
Καμιά
φορά
Ετικέτες illusions
,4:46 μ.μ.
Ασκηση ύφους #1
Στην αρχή έριξα μπουκάλια με μηνύματα στην θάλασσα
και γύρισαν πίσω κλειστά.
Μετά
έστησα δόκανα και παγίδες στις λόχμες
έριξα κιούρτους και αγκίστρια μεσοπέλαγα
άπλωσα δίχτυα και ξόβεργες στις καστανιές
Και μετά κάτι πέτυχα!
Ένοιωσα το κοντανάσαιμα, το σπαρτάρισμα και το φτερούγισμα του πιασμένου.
Τον ιδρώτα, την λαχτάρα και την απόγνωση του.
Είχε έρθει ο καιρός.
Κοίταξα να δω.
Ανάμεσα σε ξόβεργες και δίχτυα, σε κιούρτους και αγκίστρια σε δόκανα και παγίδες …
ήμουν ε γ ώ
Και το ελάφι, το ψάρι και το πουλί έτρεχαν κολυμπούσαν και πέταγαν δίπλα μου αδιάφορα σαν να μην υπήρχα.
Μόνο καμιά φορά μου έριχναν κανένα βλέμμα
συμπόνιας ελπίζω …
περιφρόνησης φοβάμαι …
Και μ' άφηναν να ζω και να ζένομαι με τον καημό μου…
Ετικέτες lies
