Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
| . |
| . |
| . |
| . |
| . |
| . |
Κάθε βράδυ. Δύο τρεις φορές κάθε βράδυ.
Γκντουπ!
Πήδαγε από το διπλανό σπίτι στην σιδερένια σκάλα του κήπου.
Παφ!
Με ένα μεγάλο σάλτο πηδάνε πάνω στο κρεβάτι μας από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Φρρρρρ!
Άρχιζε να γουργουρίζει ακριβώς δίπλα στο αυτί μας για να μας ξυπνήσει να του βάλουμε να φάει.
Η μάλλον να τον βάλουμε να φάει.
Το φαγητό του τον περίμενε στο πιατάκι, αλλά αυτός ήθελε να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον πάμε εμείς μπροστά στο φαγητό.
Και το κάναμε. Δύο και τρεις φορές κάθε βράδυ.
Ο Νικόλας τις περισσότερες φορές είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι πριν αρχίσει να γουργουρίζει.
Κανείς μας δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για αυτό.
Κάθε βράδυ τα τελευταία δέκα χρόνια και τρεις μήνες.
Αυτές τις μέρες που ελπίζαμε να γυρίσει στο σπίτι, ακούσαμε χίλιες φορές αυτούς τους ήχους.
Μισοσηκωθήκαμε αμέτρητες φορές νομίζοντας ότι είχε έρθει.
Αλλά είχε έρθει μόνο στο μυαλό μας.
Το απαλό μου, ξανθό, γαλανομάτικο γατί δεν θα ξανάρθει ποτέ στην μέση της νύχτας να μας ζητήσει να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον ταïσουμε.
Δεν θα τον δούμε ποτέ ξανά ξαπλωμένο στο τοιχάκι του κήπου, στο τραπεζάκι, στην αγαπημένη του πολυθρόνα, δίπλα στο καλοριφέρ, πάνω στο κρεβάτι, κάτω από τα απλωμένα ρούχα στην απλώστρα, δίπλα στις γλάστρες το καλοκαίρι, πάνω στο παλιό στερεοφωνικό, δίπλα στον υπολογιστή.
Δεν θα τον χαϊδέψουμε ποτέ ξανά, δεν θα τον σφίξουμε στην αγκαλιά μας, δεν θα τον μυρίσουμε, δεν θα τον φιλήσουμε με χιλιάδες φιλιά, δεν θα τον τρέξουμε στον γιατρό για ψύλλου πήδημα, δεν θα ψάξουμε ξανά για νέες γεύσεις κονσέρβας που να του αρέσουν, δεν θα γελάσουμε με τις αστείες στάσεις που έπαιρνε στον ύπνο, ούτε με τις εκτινάξεις που έκανε όταν έπαιζε extreme games με ένα κομμάτι φασολάκι ή καρότο, δεν θα κοκορευτούμε ξανά ότι έχουμε τον ομορφότερο γάτο του κόσμου.
Και εκείνος, δεν θα μας κουτουλήσει το πόδι ποτέ ξανά, ούτε θα μου δαγκώσει τα χέρια ούτε θα με κυνηγάει για να παίξει μαζί μου, ούτε θα νιουρίσει με την άσχημη δυνατή φωνή του.
Τα χέρια μου θα καθαρίσουν από τις τελευταίες πληγές που έχουν από τις γρατσουνιές του και σιγά σιγά δεν θα μείνει τίποτα που να θυμίζει την φυσική του παρουσία.
Θέλω να γράψω τόσα πολλά για αυτόν.
Το μόνο που με εμποδίζει είναι τα δάκρυα που κατρακυλάνε από τα μάτια μου και μου θολώνουν την όραση.
Και τα χέρια μου που τρέμουν.
Ο Μέρλιν, ο πορφυρογέννητος πρίγκιπας μου, δεν υπάρχει πια.
Δεν μπόρεσα ούτε να τον φιλήσω ουτε μια τελευταία φορά...
Θα υπάρχει μόνο στην καρδιά μας, στην σκέψη μας, στις αναμνήσεις μας.
Και θα πονάμε.
Θα πονάμε πολύ...
Αντίο Μικρέ μου Πρίγκιπα....
Ετικέτες Μέρλιν ο Πορφυρογέννητος
photo by h.constantinos Το Τρελοκόριτσο Λ.Σ.3 πλεύρισε με λυγερή χάρη στην προβλήτα. ****************************
κάντε κλικ να την δείτε σε μεγέθυνση
Άπλωσε το λεπτό χέρι της και κρατήθηκε γερά από τη δέστρα.
Απόθεσε το αρχέτυπο σχήμα της στα μάτια του κόσμου.
Τέντωσε τα χρώματα της κάτω από τον απογευματινό ήλιο.
Λικνίστηκε ανάλαφρα στα ήσυχα νερά του λιμανιού και χαμογέλασε μέσα από τα δόντια της στην ανάμνηση των ταραγμένων νερών που εσχίζε όλη μέρα.
Καμάρωσε για τα γυαλισμένα κουπιά της, από την επαφή με ανθρώπινα χέρια.
Ξεκουράστηκε από τον κάματο της μέρας. Ησύχασε.
Μετά εξερεύνησε την γειτονιά.
Έριξε μια ματιά δεξιά.
Μια νεαρή. Την κοιτούσε ακατάδεχτα καμαρωτή και κορδωμένη με σηκωμένη την μύτη.
Με τα φτιασίδια της και τα μοντέρνα της, με τις πλαστικές μαλακές καμπύλες και με τις ευκολίες της.
Την αγνόησε μέσα στην αυτάρκεια της.
Έριξε μια ματιά αριστερά.
Μια παροπλισμένη γριούλα. Έγερνε από τα αρθριτικά στο πλάι.
Μισοβυθισμένη στο νερό, ξεβαμμένη, με τα σημάδια της πολύχρονης δουλειάς χαραγμένα στο κορμί της.
Την λυπήθηκε μέσα στην μεγαλοψυχία της.
Μετά το Τρελοκόριτσο Λ.Σ.3 κάθισε να σκεφτεί λίγο.
Η ανεμελιά της νιότης είχε περάσει πια.
Η ανασφάλεια των γηρατειών ήταν - ακόμα – μακριά.
Το παρόν της ήταν γεμάτο με την ωριμότητα, την γνώση, και τον μόχθο και την μαχητικότητα της μέσης ηλικίας.
Ένοιωθε καλά.
Ένοιωθε στην πρώτη γραμμή της ζωής.
Εκεί που η ύπαρξη πατάει γερά στα πόδια της.
Που τίποτα δεν μπορεί να την κλονίσει.
Που ο χρόνος δεν αργοσέρνεται όσο όταν ήσουν νέος και δεν πετάει όσο όταν γερνάς.
Το Τρελοκόριτσο Λ.Σ.3 βίωνε τον χρόνο στον κανονικό του ρυθμό.
Έδιωξε την ιδέα της νιότης που φεύγει.
Έδιωξε την ιδέα του θανάτου που έρχεται.
Ίσιωσε το κορμί της και στάθηκε σταθερά στη μέση.
Έζησε την στιγμή και ευχαρίστησε την τύχη της που μπορούσε να καταλάβει πόσο τυχερή ήταν.
Νυχτώνει. Σε λίγο τα αστέρια θα της φιλούν τα πόδια μέσα από το νερό που τα αντανακλά.
Αύριο, αχάραγα, η δουλειά συνεχίζεται.
"Ο καιρός αύριο θα είναι καλός. Οι άνεμοι θα πνέουν βόρειοι στα πελάγη και η θάλασσα θα είναι ήρεμη έως ελαφρά κυματώδης"
Σιγά!
Κάτι τέτοια τα κουλαντρίζει εύκολα.
Όλα καλά.
Καληνύχτα.
H φωτογραφίες του Τρελοκόριτσου και της παρέας του είναι του h.constantinos και δημοσιεύτηκαν στο Windscreen σε αυτό το ποστ.
Μου ζήτησε να γράψω για αυτήν, εδώ και πολύ καιρό.
Υποθέτω ότι τώρα θα έχει πια καταλάβει, ότι μαζί μου πρέπει να έχει κανείς πολλή υπομονή.
Και... όχι!
Δεν είναι catch the ball.
Αλλο είναι!
Ετικέτες the cat and the windscreen
