Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
| . |
| . |
| . |
| . |
| . |
| . |
Έχουμε και λέμε:
Τα Φώτα τα σβήσαμε.
Τον κεντρικό διακόπτη του νερού; ο.κ.
Τα κλιματιστικά σβηστά; ο.κ.
Το ψυγείο το αδειάσαμε; ο.κ.
Την γάτα την πήραμε; Ναι ο.κ.
Αμπαρώσαμε τα παράθυρα; Ναι ο.κ.
Σκεπάσαμε με σεντόνια τα επιπλα; ο.κ.
Λουκέτο αγοράσαμε; Ναι!
Ειδοποιήσαμε την ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα; ο.κ.
Την ΕΥΔΑΠ για το νερό; Ναι!
Την vivodi για την σύνδεση της ADSL; ο.κ.
Ακυρώσαμε τις συνδρομές των περιοδικών; Ναι
Ρίξαμε απολυμαντικό στην αποχέτευση; Ναι
Ψεκάσαμε τις γωνιές για μυρμήγκια και κατσαρίδες; ο.κ.
Ενημερώσαμε τους γείτονες για το πότε και αν θα επιστρέψουμε;
Δώσαμε την την νέα διεύθυνση μας;
Ωχ! Αυτά τα δύο τελευταία δεν τα κάναμε.
Ας τα διαγράψω τελείως για να μην είναι μέσ’ τη μέση.
Μην το ξεχάσω όμως...!
Τσεκάρω και τα υπόλοιπα στην λίστα.
Όλα εντάξει.
Δεν μένει παρά να ρίξω μια τελευταία ματιά στο σπίτι που η Σκοτεινή Γάτα φανταζόταν, ονειρευόταν, φαντασιωνόταν, έλεγε ψέματα και καμιά φορά της ξέφευγαν και μερικές αλήθειες.
Και να φύγω…
Είναι αλήθεια ότι αυτό το σπίτι, φτιάχτηκε όταν το μυαλό μου ήταν ακόμα φρέσκο και οι ιδέες στριμώχνονταν τόσο πολύ που το άλλο blog δεν έφτανε.
Όταν τα πράγματα άλλαξαν, το σπίτι γέμισε αράχνες και οι προσπάθειες να γίνει ένα γενικό ρεκτιφιέ, μ’ όλο που έγιναν με ζέση και λαχτάρα, δεν πέτυχαν.
Επομένως τούτο το σπίτι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Ευχαριστώ όλους σας που το επισκεπτόσασταν συχνά παρ όλο που έμοιαζε ακατοίκητο, έβλεπα τις επισκέψεις σας στα στατιστικά.
Αλλά τώρα που δεν μπορώ να σας επισκέπτομαι πια εγώ, δεν περιμένω να το κάνετε εσείς.
Σας βάζω λινκς σε δύο τρία από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα, ίσως κάποιος να θέλει να δει κάτι παλιο.
Τα ΔΕΝΤΡΑ μου, αναρτημένο για πρώτη φορά στο blog του Σταύρου Κάτσαρη στο θεματικό αφιέρωμα του για τα φυτά και τα λουλούδια.
Τον ΜΟΝΟΚΕΡΩ, την ιστορία του Jason και την συνέχεια της που μου ζήτησε να γράψω ειδικά σε τούτο το blog.
Το just one of those moods ένα μικρούλι παραλήρημα που το έγραψα σε δέκα λεπτά και μετά οι εικόνες του με στοίχειωναν.
Και το Ειναι Μονο Λεξεις το πιο κουτά γραμμένο ποστ ever.
Χμ.. είναι γεγονός ότι δεν είναι πολύ πλούσιο σε κείμενα αυτό το blog.
Εγραφα σ αυτό μόνο όταν το μυαλό μου ταξίδευε και… προσπαθούσα να του μαζεύω τα λουριά για να μην παρεκτρέπεται συχνά :D
Αγαπημένοι φίλοι, και σεις dodos, Τασούλα –που με παρασύρατε να το φτιάξω- και συ αρχηγέ του Fan Club h.constantine –που εξακολουθείς βέβαια να είσαι ο αρχηγός, απλά το Fun Club έχει καταντήσει σαν εκείνο της πάλε ποτέ αοιδού Μπέσυς Αργυράκη- αλλά και όλοι οι άλλοι που το επισκεφτήκατε και ήπιαμε μαζί καφεδάκι τις πρωινές ώρες και ποτάκια τις μεταμεσονύκτιες… σας αποχαιρετώ.
Αυτό το σπίτι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Και δεν θα έχει για πολύ καιρό.
Ευχαριστώ όλους σας από καρδιάς
Αντίο
ralou
Επιτρέψτε μου να ζητήσω κάτι
Αυτό το μπλογκ είχε πάντα μετρημένες επισκέψεις.
Σας παρακαλώ πολύ να σχολιάσετε όλοι όσοι μπαίνετε ώστε να φτιαχτεί ενα guest book σε αναμνηση.
Δεν είναι ανάγκη να γράψετε κάτι.
Ενα χαμογελάκι :) ή ενα κλείσιμο ματιου ;) ενα εικονικό φιλάκι ή και δύο ΧΧ είναι αρκετά.
Αχ! ναι! αυτό αφορά κυρίως εσένα φίλε SANTOS!
Μην με ξεχάσεις!
Λαγοπόδαρο μου εσύ!
Μετάφραση για να το καταλάβει:
Ah! yes! this concerns mainly esena friend SANTOS!
Me do not forget!
Lagopodaro my you!
;)
Θα προσθέσω εδώ το αποχαιρετηστήριο δώρο του φίλου dodos, που χθες βράδυ με ενα κλικ στο λινκ που μου έστειλε, μ έκανε να σκεφτώ πόσο καμιά φορά μας αγγίζουν φίλοι που δεν έχουμε ποτέ δει μπροστά στα μάτια μας και πως μας αφήνουν φίλοι που ζήσαμε μαζί τους ζωές ολόκληρες.
Συνέντευξις
Φυσικά και ονειρευομαι
Ζει κανεις μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;
.
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.
.
Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Οχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ότι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.
.
Ενα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα’ταν γεράματα.
Κική Δημουλά, Η εφηβεία της λήθης, 1994, Εκδόσεις Στιγμή
Ετικέτες closure? Definetly
The Kübler-Ross model by Elisabeth Kübler-Ross "On Death and Dying".
Δεν μπορείς να εμποδίσεις τα πουλιά της λύπης να πετάνε πάνω από το κεφάλι σου,
αλλά μπορείς να τα εμποδίσεις να κάνουν φωλιά στα μαλλιά σου.
Κινέζικη παροιμία
Άρνηση:
Δεν έγινε! Δεν έγινε σου λέω! Δεν υπάρχει!
Δεν μου συνέβη αυτό, σε λίγες ώρες όλα θα είναι όπως παλιά.
Μια παραξενιά της τύχης έμπλεξε το βήμα μου, και παραλίγο να σκοντάψω.
Δεν κατάλαβα καλά! είμαι ολωσδιόλου χαζή!
Όχι τα αυτιά μου με κορόιδεψαν, τα μάτια μου με γέλασαν, οι μυρωδιές ήταν ψευδαίσθηση, δεν πικράθηκε το στόμα μου, και οι πληγές στις παλάμες μου αύριο θα έχουν επουλωθεί.
Ευτυχώς ο κόσμος είναι σπλαχνικός!
Θυμός:
Είμαι έξαλλη.
Με τον εαυτό μου,
με την τύχη που μου παίζει παιχνίδια,
με τα πράγματα γύρω μου,
με τους προαιώνιους εχθρούς μου,
με τους αγαπημένους φίλους μου,
με την βλακεία μου,
με την ευφυΐα μου και τα τερτίπια της.
Είμαι έξαλλη που είμαι έξαλλη...!
Γιατί ο κόσμος είναι τόσο μισητός;
Παζάρεμα:
Αν το επόμενο άτομο που θα δω στον δρόμο είναι παιδί, όλα θα διορθωθούν
Αν το επόμενο αυτοκίνητο που στρίψει στην γωνία είναι άσπρο, θα γυρίσω πίσω στο χρόνο και θα μπορέσω να το προλάβω.
Αλλά κι αν δεν έχω κάνει λάθος εγώ, μήπως να υποχωρήσω και να δώσω γη και νερό;
Αν επανορθώσω, αν πω ότι όλα είναι ένα αστείο, αν ζητήσω συγνώμη, αν κάνω ότι δεν συνέβη τίποτα;
Α! μπορώ να κάνω μια συμφωνία, οποιαδήποτε συμφωνία με τον κόσμο αρκεί ο κόσμος να γυρίσει εκεί που ήταν πριν...
Απόγνωση - Κατάθλιψη:
Μα τι είναι αυτό το μαύρο σύννεφο μπροστά στα μάτια μου, γιατί μου μυρίζει αποσύνθεση, γιατί οι ήχοι τρυπάνε τα αυτιά μου, γιατί τα χέρια μου έχουν πληγές που αιμορραγούν, γιατί η γεύση χάνεται από το στόμα μου;
Μπαίνω μέσα στο σπίτι, μπαίνω μέσα στο δωμάτιο, κλείνω την πόρτα, κλείνω τα φώτα, τυλίγομαι σε ένα σεντόνι, χώνομαι μέσα στον ύπνο, χάνομαι σε μονοπάτια ζοφερά, μόνο εικόνες σκοτεινές και θολές, καθόλου φως, καθόλου υγρασία μόνο ζέστη και ξερός άνυδρος αέρας.
Καίγομαι στην Κόλαση
Μαρτυράω στο Καθαρτήριο
...
Αποδοχή:
Ανοίγω το ένα μάτι.
Έχει λίγο φως έξω και είναι δροσερά.
Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Μπορεί να πανε τώρα όλα καλύτερα.
Ήταν τρομακτικό αλλά πέρασε.
Περνάω έξω από την πόρτα του Παράδεισου
και δεν επιθυμώ πια να μπω μέσα. Εχω καιρό ακόμα!
Τουλάχιστον προς το παρόν, θα ευτυχήσω στο Καθαρτήριο.
Ολα - όλα; - είναι καλά.
Αγκαλιάζω την θλίψη μου και χαμογελώ στον πανδαμάτορα.
Κοιτάζω τον ήλιο που βγαίνει από το βουνό στα ανατολικά
Είμαι καλά.
Είμαι ζωντανή.
...αλλά...
Δεν κατάλαβα καλά! είμαι ολωσδιόλου χαζή!...
...χάνομαι σε μονοπάτια ζοφερά...
...είμαι έξαλλη που είμαι έξαλλη...
...ήταν τρομακτικό αλλά πέρασε...
...αν ζητήσω συγνώμη, αν κάνω ότι δεν συνέβη τίποτα...;
...ζέστη και κι ξερός άνυδρος αέρας...
...αλλά μήπως έχω κάνει λάθος εγώ...;
...με την τύχη που μου παίζει παιχνίδια...
...ίσως να είναι καλύτερα έτσι...
...έχω κάνει σίγουρα λάθος...
...οι πληγές στις παλάμες μου αύριο θα έχουν επουλωθεί...
Ω! Τα πέντε στάδια της θλίψης...
Όχι όμως σειριακά...!
Ανακατεύονται χαοτικά.
Στερούν και την παραμικρή ευκαιρία να προγραμματίσω το χρονικό πλαίσιο που θα κινηθούν.
Α! Τώρα διαπραγματεύομαι και πριν ήμουν θυμωμένη, άρα τώρα μένει να πέσω σε απόγνωση αλλά μετά θα το αποδεχθώ.
Χα!
Εδώ δεν χωράει λογική.
Δεν υπάρχει μια βολική σταθερή τροχιά. Η τροχιά είναι κυκλικό σχήμα που τουλάχιστον επαναλαμβάνεται σταθερά.
Εδώ πρόκειται για φρακταλς.
Ένα κομμάτι είναι μέρος ενός άλλου... που είναι μέρος ενός άλλου... που είναι μέρος ενός άλλου...
Σαν τα πουκάμισα του κρεμμυδιού που όλο και αφαιρείς και όλο κι άλλο έχεις να αφαιρέσεις.
Και το κακό είναι ότι όταν τα αφαιρέσεις όλα δεν μένει απολύτως τίποτα.
Μηδέν.
Καλό αυτό.
Σημαίνει ότι μπορώ να ξεκινήσω πάλι από την αρχή.
Εμπρός λοιπόν! Προχώρα!
Τρία εκατοστά πάνω, σαράντα εμπρός, πάτα!
Το άλλο πόδι τώρα.
Προχώρα!
Το πολύπτυχο πακετάκι έφυγε λίγο πιο νωρίς απ' ότι υπολόγισα, και έπνιξε με το βάρος του την ζωή των ανθρώπων.
Θα περιμένω τώρα τον Ασπρο Βασιλιά και την ριπή του ανέμου να με σπρωξει ανάμεσα στα δύο βουνά να λικνιστούμε μαζί στην ανυπαρξία.
Προς το παρόν όμως θα χαθώ μέσα στην μαύρη τρύπα στην οποία συρρικνώθηκε αυτή η απουσία, θα βουτήξω μέσα της και θα νοιώθω το αμετάκλητο και το οδυνηρό της.
Ενα χειροφίλημα δεν ήταν ικανό να δωσει αναβολή στο αμετάκλητο τέλος.
Τελικά, ο μικρός στρατός μου από φουριόζα ηλεκτρόνια , έφτασε στον προορισμό του και κάποιος δεν έκανε τίποτα περισσότερο παρα να πατήσει …
Do you want to save this file?
This file will be permanently deleted
Are you sure?
YES ..............NΟ
Click… click… click…
Retrospectiva σημερα.
Αναφορές σε παλιά πόστ αυτού του μπλογκ, που αράχνιασε τελείως.
Αν κανείς μπορεί να βοηθήσει στην ανακαίνιση, πάσα προσφορά δεκτή!
Κανένα καινούργιο consept, καμιά καινούργια συγκεκριμένη ιδέα, κάτι...
Ετικέτες it's only words, retrospevtiva
Μα γιατί όλα ξεκινούν από τους ήχους;
Ο συγκεκριμένος ήχος είναι εκκωφαντικός και σκληρός.
Μια φωνητική σφαίρα, λίγο χαρούμενη, λίγο ανάλαφρη και πολύ κοροϊδευτική.
Διασχίζει τον ακουστικό πόρο της, χτυπάει το τύμπανο, δονεί την σφύρα τον άκμονα και τον αναβολέα, μετασχηματίζεται με πολύπλοκες διαδικασίες σε σήματα που ακολουθούν τα μονοπάτια των νεύρων μέχρι να φτάσουν στο μυαλό της
Και το θρυμματίζουν σε δισεκατομμύρια κομματάκια.
Η δύναμη που της έχει απομείνει, μπορεί μετά βίας να διατηρεί την επιφανειακή τάση για να μην διαλυθούν.
Τα σταθερά σημεία της ζωής έχουν υγροποιηθεί, τα πόδια της βουλιάζουν μέσα τους και η ισορροπία γίνεται ασταθής.
Τα απαλά κομμάτια έχουν γίνει τραχιά και δύσβατα. Οι βοήθειες ανύπαρκτες.
Πλέει σε ένα κόσμο παχύρρευστο και βρώμικο.
Κομμάτια από αντικείμενα την προσπερνούν, κομμάτια από αντικείμενα αγαπημένα μόνο που τώρα είναι βρώμικα και άσχημα παραμορφωμένα.
Γέρνει στο πλάι να τα αποφύγει και πέφτει πάνω σε άλλα.
Αναπνέει τον ζοφερό αέρα, γεύεται τα νεράντζια της απόρριψης, μυρίζει την στυφή μυρωδιά των καμένων φαντασιώσεων.
Το φως έχει χαθεί.
Το σύμπαν την περιτυλίγει κατάμαυρο.
Αφήνεται να παρασυρθεί στα ενδοαστρικά κενά παρασυρμένη από τα κοσμικά ρεύματα.
Πονάει...
Αφήνεται να μουδιάσει αναπαυτικά, οι αισθήσεις αμβλύνονται και σιγά σιγά η μυρωδιά γλυκαίνει λίγο, τα νεράντζια δίνουν την θέση τους σε -λίγο άγουρα- κεράσια, ένα δύο αστέρια από τον αστερισμό του Υδροχόου διακρίνονται αμυδρά.
Μουδιάζει λίγο περισσότερο.
Αργά, το λυκαυγές παίρνει την θέση της νύχτας, μια πολύ ελαφριά ψύχρα τυλίγει το κορμί της, σαλεύει λίγο και αισθάνεται μαλακά σεντόνια κάτω από την πλάτη της, απλώνει τα πόδια και κάτι πολύ χνουδωτό και ζεστό και ζωντανό την ακουμπάει, τεντώνει ένα χέρι και η παλάμη σταματάει πάνω σε δροσερή επιδερμίδα, μυρίζει τις οικείες οσμές, ακούει τους γνώριμους ήχους.
Η πλήρης εγρήγορση επιστρέφει, ανοίγει τα μάτια.
happily alert
Oυφ!
Ένας εφιάλτης ήταν μόνο.
Τα πλάσματα και τα πράγματα που αγαπάει είναι εκεί όλα δίπλα της.
Η νύχτα της έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι, και τώρα το βλέπει πως ήταν κάπως κουτό και αστείο που ξεγελάστηκε.
Σηκώνεται από το κρεβάτι, ξυπόλυτα πόδια πάνω στο πάτωμα.
Το χνουδωτό μικρό πλάσμα πετάγεται κι αυτό δίπλα της επίσης ξυπόλυτο και ακουμπάει την γάμπα της.
Το δροσερό μεγάλο πλάσμα γυρίζει στο άλλο πλευρό και συνεχίζει τον ύπνο του αλλά με τις κεραίες τεταμένες, έτοιμο να πεταχτεί αν χρειαστεί.
Κοιτάζει τις κουρτίνες που φουσκώνουν στον πρωινό αέρα και χαμογελάει.
Ένας εφιάλτης ήταν.
Ένας κουτός, επώδυνος και λίγο τρομακτικός εφιάλτης.
Όλα είναι καλά τώρα
Ασφαλή.
Ευγενικά
Αγαπημένα.
Το μούδιασμα που την ακολούθησε από τον εφιάλτη στην εγρήγορση φεύγει σιγά σιγά.
Αλλά... παράξενο...
Ο πόνος δεν ξαναγυρίζει !
Ευτυχώς όλα είναι καλά τώρα. Ηταν μόνο ενα παιχνίδι της νύχτας στον υπνώτοντα νου της.
Πίνει ένα ποτήρι νερό.
Μπορεί η πικρή γεύση να είναι η τελευταία που θα την παρατήσει ήσυχη...
...αλλά τελικά θα φύγει… !
Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
Its good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells
Συγνώμη που χρειάστηκα έξωθεν υπενθύμιση του πόσα πολλά σημαίνεις για μένα...
Ετικέτες just finction
