Αυτό που με πληγώνει είναι το αμετάκλητο αυτής της απουσίας.

Ως χθες μια πολύτιμη σκέψη, μια παρουσία, φώλιαζε στο μυαλό μου σαν μια σφαίρα.
Άλλοτε χνουδωτή και απαλή, άλλοτε γυαλιστερή και φωτεινή, άλλοτε γοητευτικά τραχιά και ενδιαφέρουσα, που πάντα παλλόταν σιγανά και διακριτικά και αθόρυβα.
Και που πάντα βρισκόταν εκεί, να γεμίζει τον χώρο της με σιγουριά. Μπορούσα να την ψηλαφίσω κάπου κάπου, ίσα για να σιγουρευτώ ότι δεν χάθηκε, ίσα για να παίρνω την διαβεβαίωση του πόσο πολύτιμη είναι.

Την μια μέρα, οχτώ λέξεις – και μια ένατη, η πιο σημαντική μη-λέξη, αυτή που κάνει την διαφορά – την κάνουν να σείεται απαλά σε αργή κίνηση, να λάμπει δυνατά και να φωτίζει ή να ψιθυρίζει πανηγυρικά.

Την άλλη μέρα, έτσι σε μια στιγμή... μια μόνο λέξη... την διαγράφει, την εξατμίζει και την εξαϋλώνει και ο χώρος μένει κενός.

Πλησιάζω απρόσεχτα.
Απλώνω βιαστικά το χέρι και αγγίζω το κενό. Πονάει. Είναι νωπό σαν πληγή.
Κλείνω τα μάτια, το απωθώ στο μυαλό μου, το ξεχνώ.

Περιμένω.
Πλησιάζω διστακτικά.
Ο χώρος που την περιείχε έχει συρρικνωθεί λίγο αλλά καίει φλεγμονισμένα, πυορροεί και πονάει στο άγγιγμα.

Περιμένω.
Πλησιάζω με επίγνωση.
Τώρα έχει γίνει ένα ασύμμετρο βότσαλο. Άγριο στην αφή, άσχημο στην όψη. Ότι απέμεινε από την παρουσία, είναι λίγα μόρια μέσα στην σκληρή μάζα.
Είναι τόσο λίγο. Δεν μου φτάνει. Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά.

Περιμένω.
Πλησιάζω αυτοκαταστροφικά.
Τώρα έχει γίνει ένας απειροελάχιστος μαύρος κόκκος.
Σαν μαύρη τρύπα στο διάστημα με ρουφάει αστραπιαία και με καταναλώνει.
Μέσα της, κρύο. Κενό. Σκοτάδι.
Μέσα της, λειωμένες από τον χρόνο εικόνες, λέξεις και ήχοι (“Τι θα ...”. “Πρέπει να παραδεχτείς...”, “Mη! Είναι τόσο...”, “Μήπως έχεις...”.
Μέσα της, φαντασιώσεις και όνειρα με υπαινικτικές υποσχέσεις, μαζί με αυτά που δεν ήταν δημιουργήματα του μυαλού μου.
Όλα μαζί, πλέουν πλάι μου διαλυμένα, άσκοπα και αμήχανα.
Και η ίδια η παρουσία άφαντη.
Αμετάκλητα. Οδυνηρά.

Μέσα στο χάος, μαζεύομαι, αντιστέκομαι, σκληραίνω.
Κάνω το χρόνο να κυλήσει προς την σωστή φορά.
Προσπαθώ, και υποκρίνομαι ότι νικώ.
Επιτέλους. Ανακούφιση.
Ανακούφιση;
“Όχι”

Ετικέτες it's true