Τα είχανε βρει καλά οι δύο τους.
Η Μία γλυκιά και τρυφερή,
χιουμορίστας και συναισθηματική περιέφερε την αγαπησιάρικη προσωπικότητα της και τους κατακτούσε όλους.
Η Αλλη, κυνική και αποστασιοποιημένη, παρακολουθούσε από μακριά και έδρεπε τους καρπούς της ζωής της πρώτης. Και με περίσσια ευχαρίστηση μάλιστα, αφού ή πρώτη ήταν το πνευματικό της παιδί.
Ή ένα, από τα πνευματικά της παιδιά.
Την έριξε στον κόσμο, την άφηνε να παίρνει την κρυάδα της πρώτης επαφής με ανθρώπους και καταστάσεις και ρεγουλάριζε, κινώντας με μαεστρία τα νήματα, τις εξελίξεις.
Είχε μια βολική σχέση μαζί της.

Οταν άνοιξε το καινούριο σύμπαν, απρόσωπο και ανώνυμο, βούτηξαν και οι δύο μέσα του και έκαναν αυτό που ήξεραν να κάνουν πάντα.
Η Μία βγήκε στον κόσμο και η Αλλη εξακολούθησε να κινεί τα νήματα.
Στην αρχή τα πράγματα πήγαιναν καλά.
Η Μία πορεύτηκε μέσα στο άγνωστο και άνοιγε δρόμους.
Γρατσουνίστηκε σε αγκαθερά μονοπάτια, σκόνταψε σε τοίχους που έκλειναν το δρόμο και έπεσε σε γκρεμούς χωρίς φτερά για να πετάξει.
Η Αλλη, από την ασφάλεια της και με παράθυρο στον καινούργιο αυτό κόσμο 106 πλαστικά εργονομικά τοποθετημένα τετράγωνα, κινούσε τα νήματα, παρατηρούσε ενδελεχώς και έβγαζε τα συμπεράσματα της.
Όλα ωραία και καλά.
Καθώς περνούσε o χρόνος, η Μία εξελίχθηκε σιγά σιγά στο τέλειο alter ego. Άρχισε να κινείται με άνεση, απόχτησε την δική της υπόσταση, τις δικές της σκέψεις, ευκολίες και πατέντες για να αντιμετωπίσει τον κόσμο.
Μερικές φορές ήταν τόση η άνεση της που μόλις και μετά βίας διακρίνονταν οι λεπτότατες κλωστές που την συνέδεαν με την puppet master της.

Οι άνθρωποι κάποιες φορές έμοιαζαν γοητευμένοι από την Μία.
Ήταν όταν φαινόταν το χιούμορ της, ή όταν ήταν υπερβολικά τρυφερή.
Ή άλλες φορές ίσως να την θεωρούσαν γραφική ή βαρετή.
Ήταν όταν επέμενε να είναι πολιτικά ορθή ή έδειχνε την παθέτικ πλευρά της
Αλλά πέρα από αυτό δεν είχαν να της προσάψουν τίποτα.

Το πρόβλημα άρχισε όταν αυτός ο καινούργιος κόσμος άρχισε να αποδέχεται την Μία και να προσπαθεί να την ενσωματώσει μέσα του.
Οι άνθρωποι, άρχισαν να συμπαθούν την λίγο αλαφροΐσκιωτη, ευαισθητούλα, χωρατατζού που περιφερόταν ανάμεσα τους και της άπλωσαν το χέρι να την κάνουν δική τους.
Κι αυτή, μετά από τόσο καιρό μέσα στην επίφαση της ανεξαρτησίας που ζούσε, άπλωσε και το δικό της και άγγιξε αυτούς που την καλούσαν.
Όμως δεν ήταν τόσο απλά τα πράγματα.
Από τον ομφάλιο λώρο που τις κρατούσε δεμένες η Μία και η Αλλη αναγκαστικά επικοινωνούσαν. Οι θετικές δονήσεις του κόσμου, περνούσαν από τις λεπτές κλωστές και έφταναν μέχρι την Αλλη. Οι αντιδράσεις έπρεπε να υπαγορευτούν με ακρίβεια και μετά από πολλή επεξεργασία, και για να είναι σωστές έπρεπε να τις βιώνει αληθινά για να μπορεί να είναι συνεπής με το δημιούργημα της.
Σιγα σιγά αυτό γινόταν όλο και πιο δύσκολο.
Οι εκδηλώσεις αγάπης, στοργής και φροντίδας προς την Μία, από την μια την ευχαριστουσαν μιας και ο ουσιαστικός δέκτης ήταν ή Αλλη.
Όμως, οι προστατευτικές και συμβουλευτικές εκδηλώσεις προς την Μία, φυσικές αντιδράσεις προς ένα πλάσμα που δείχνει αδύναμο και ευάλωτο, και η υποχρέωση της Αλλης να τις μανιπουλάρει ευσυνείδητα και αποτελεσματικά, αργά η γρήγορα προσέκρουσαν στο τείχος του εγωισμού που χτιζόταν ταχύτατα γύρω της, όπως γίνεται σε όσους ζουν σε απολύτως ελεγχόμενο και ασφαλές, πνευματικό περιβάλλον.
Η Αλλη άρχισε να νοιώθει ότι αυτές οι πρακτικές πατροναρίσματος, ολωσδιόλου φυσικές και καλοπροαίρετες από τους ανθρώπους, την ενοχλούσαν όλο και πιο πολύ.

Μέχρι που μια μέρα ξέσπασε.

Τράβηξε βάρβαρα κι απότομα τα σκοινιά της Μίας την ώρα που βρισκόταν μπροστά στον Εναν-Από-Τους-Πιο-Σημαντικούς-Ανθρώπους. Η κίνηση έγινε αυθόρμητα και βιαστικά. Μπροστά στον πανικό της μην τυχόν και ταυτιστεί με την μαριονέτα της, άνοιξε διάπλατα τις κουΐντες, και αποκαλύφθηκε η κυνική της όψη.

Παρόλο που οι άνθρωποι, περίμεναν λίγο πριν αντιδράσουν, η Αλλη μόλις ένα νανοδευτερόλεπτο αργότερα, μετάνιωσε για την κίνηση της, μπροστά στην ιδέα της αποκαλυψης και μόνο.
Η Μία τρελαμένη κι αυτή από τις εξελίξεις και με ασυντόνιστες κινήσεις που προκάλεσε το ξαφνικό τράβηγμα, προσπάθησε να ξαναβρει την ψυχραιμία της, να περισωσει όσα περισσότερα μπορούσε από την επιφαινόμενη ανεξαρτησία της.

Ο Ενας-Από-Τους-Πιο-Σημαντικούς-Ανθρώπους, κοίταξε την Αλλη όπως παρουσιαζόταν μπροστά του, χαμογέλασε σκεπτικά και συγκαταβατικά, κούνησε το κεφάλι και έκανε δύο βήματα πίσω. Η Μία, έβαλε τα κλάματα. Η Αλλη, ένοιωσε πιο γυμνή, πιο ευάλωτη από ποτέ. Το τείχος της ασφάλειας έπεσε, βρεθηκε μόνη στην επίπεδη έρημο που βρίσκονται οι πραγματικά μόνοι άνθρωποι.

Εκείνο το βράδυ, μετά από καιρό η Μία και η Αλλη, στάθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο.

Η μαριονέτα και η μαριονετίστας με τις κλωστές μπερδεμένες κουβάρι ανάμεσα τους, επαναπροσδιόρισαν την σχέση τους.
Ενωσαν τις ντροπές τους. Χώρισαν τις ενοχές τους. Ζύγισαν προσεκτικά τις ευθύνες τους. Αντάλλαξαν τα μάτια και τις καρδίες τους. (Προσ)ευχήθηκαν στο Συμπαν και κάναν τρεις ευχές.
Η Μία ευχήθηκε να γίνει πραγματικη.
Η Αλλη ευχήθηκε να μην ήταν πραγματική.
Και οι δύο μαζί ευχήθηκαν να μην αλλάξει τίποτα.

Το σύμπαν συσπάστηκε για μια στιγμή.
Σε μια άλλη διάσταση, η Μία σηκωθηκε αργά.
Εσκυψε και μάζεψε τις κλωστές. Τις κίνησε απαλά και η Αλλη κινήθηκε.
Κοιτάχτηκαν για δύο στιγμές και μετά η Αλλη βούτηξε στον Κόσμο.

Προσθέτω αυτό το σχόλιο από ανώνυμη/ο φίλη/ο σαν ένα άλλο, απόλυτα ταιριαστό επίλογο.

Παρακαλώ, anonymous, δώσε στίγμα!

Ετικέτες Is it a lie.. or what?