Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
γατοϊστοριες
| . |
| . |
| . |
The ragdolls
| . |
| . |
| . |
μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 14, 2007,9:40 μ.μ.
αντίο μικρέ μου πρίγκιπα...
Γκντουπ... παφ... φρρρρρ
Κάθε βράδυ. Δύο τρεις φορές κάθε βράδυ.
Γκντουπ!
Πήδαγε από το διπλανό σπίτι στην σιδερένια σκάλα του κήπου.
Παφ!
Με ένα μεγάλο σάλτο πηδάνε πάνω στο κρεβάτι μας από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Φρρρρρ!
Άρχιζε να γουργουρίζει ακριβώς δίπλα στο αυτί μας για να μας ξυπνήσει να του βάλουμε να φάει.
Η μάλλον να τον βάλουμε να φάει.
Το φαγητό του τον περίμενε στο πιατάκι, αλλά αυτός ήθελε να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον πάμε εμείς μπροστά στο φαγητό.
Και το κάναμε. Δύο και τρεις φορές κάθε βράδυ.
Ο Νικόλας τις περισσότερες φορές είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι πριν αρχίσει να γουργουρίζει.
Κανείς μας δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για αυτό.
Κάθε βράδυ τα τελευταία δέκα χρόνια και τρεις μήνες.
Αυτές τις μέρες που ελπίζαμε να γυρίσει στο σπίτι, ακούσαμε χίλιες φορές αυτούς τους ήχους.
Μισοσηκωθήκαμε αμέτρητες φορές νομίζοντας ότι είχε έρθει.
Αλλά είχε έρθει μόνο στο μυαλό μας.
Το απαλό μου, ξανθό, γαλανομάτικο γατί δεν θα ξανάρθει ποτέ στην μέση της νύχτας να μας ζητήσει να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον ταïσουμε.
Δεν θα τον δούμε ποτέ ξανά ξαπλωμένο στο τοιχάκι του κήπου, στο τραπεζάκι, στην αγαπημένη του πολυθρόνα, δίπλα στο καλοριφέρ, πάνω στο κρεβάτι, κάτω από τα απλωμένα ρούχα στην απλώστρα, δίπλα στις γλάστρες το καλοκαίρι, πάνω στο παλιό στερεοφωνικό, δίπλα στον υπολογιστή.
Δεν θα τον χαϊδέψουμε ποτέ ξανά, δεν θα τον σφίξουμε στην αγκαλιά μας, δεν θα τον μυρίσουμε, δεν θα τον φιλήσουμε με χιλιάδες φιλιά, δεν θα τον τρέξουμε στον γιατρό για ψύλλου πήδημα, δεν θα ψάξουμε ξανά για νέες γεύσεις κονσέρβας που να του αρέσουν, δεν θα γελάσουμε με τις αστείες στάσεις που έπαιρνε στον ύπνο, ούτε με τις εκτινάξεις που έκανε όταν έπαιζε extreme games με ένα κομμάτι φασολάκι ή καρότο, δεν θα κοκορευτούμε ξανά ότι έχουμε τον ομορφότερο γάτο του κόσμου.
Και εκείνος, δεν θα μας κουτουλήσει το πόδι ποτέ ξανά, ούτε θα μου δαγκώσει τα χέρια ούτε θα με κυνηγάει για να παίξει μαζί μου, ούτε θα νιουρίσει με την άσχημη δυνατή φωνή του.
Τα χέρια μου θα καθαρίσουν από τις τελευταίες πληγές που έχουν από τις γρατσουνιές του και σιγά σιγά δεν θα μείνει τίποτα που να θυμίζει την φυσική του παρουσία.
Θέλω να γράψω τόσα πολλά για αυτόν.
Το μόνο που με εμποδίζει είναι τα δάκρυα που κατρακυλάνε από τα μάτια μου και μου θολώνουν την όραση.
Και τα χέρια μου που τρέμουν.
Ο Μέρλιν, ο πορφυρογέννητος πρίγκιπας μου, δεν υπάρχει πια.
Δεν μπόρεσα ούτε να τον φιλήσω ουτε μια τελευταία φορά...
Θα υπάρχει μόνο στην καρδιά μας, στην σκέψη μας, στις αναμνήσεις μας.
Και θα πονάμε.
Θα πονάμε πολύ...
Κάθε βράδυ. Δύο τρεις φορές κάθε βράδυ.
Γκντουπ!
Πήδαγε από το διπλανό σπίτι στην σιδερένια σκάλα του κήπου.
Παφ!
Με ένα μεγάλο σάλτο πηδάνε πάνω στο κρεβάτι μας από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας.
Φρρρρρ!
Άρχιζε να γουργουρίζει ακριβώς δίπλα στο αυτί μας για να μας ξυπνήσει να του βάλουμε να φάει.
Η μάλλον να τον βάλουμε να φάει.
Το φαγητό του τον περίμενε στο πιατάκι, αλλά αυτός ήθελε να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον πάμε εμείς μπροστά στο φαγητό.
Και το κάναμε. Δύο και τρεις φορές κάθε βράδυ.
Ο Νικόλας τις περισσότερες φορές είχε ήδη σηκωθεί από το κρεβάτι πριν αρχίσει να γουργουρίζει.
Κανείς μας δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για αυτό.
Κάθε βράδυ τα τελευταία δέκα χρόνια και τρεις μήνες.
Αυτές τις μέρες που ελπίζαμε να γυρίσει στο σπίτι, ακούσαμε χίλιες φορές αυτούς τους ήχους.
Μισοσηκωθήκαμε αμέτρητες φορές νομίζοντας ότι είχε έρθει.
Αλλά είχε έρθει μόνο στο μυαλό μας.
Το απαλό μου, ξανθό, γαλανομάτικο γατί δεν θα ξανάρθει ποτέ στην μέση της νύχτας να μας ζητήσει να τον πάρουμε αγκαλιά και να τον ταïσουμε.
Δεν θα τον δούμε ποτέ ξανά ξαπλωμένο στο τοιχάκι του κήπου, στο τραπεζάκι, στην αγαπημένη του πολυθρόνα, δίπλα στο καλοριφέρ, πάνω στο κρεβάτι, κάτω από τα απλωμένα ρούχα στην απλώστρα, δίπλα στις γλάστρες το καλοκαίρι, πάνω στο παλιό στερεοφωνικό, δίπλα στον υπολογιστή.
Δεν θα τον χαϊδέψουμε ποτέ ξανά, δεν θα τον σφίξουμε στην αγκαλιά μας, δεν θα τον μυρίσουμε, δεν θα τον φιλήσουμε με χιλιάδες φιλιά, δεν θα τον τρέξουμε στον γιατρό για ψύλλου πήδημα, δεν θα ψάξουμε ξανά για νέες γεύσεις κονσέρβας που να του αρέσουν, δεν θα γελάσουμε με τις αστείες στάσεις που έπαιρνε στον ύπνο, ούτε με τις εκτινάξεις που έκανε όταν έπαιζε extreme games με ένα κομμάτι φασολάκι ή καρότο, δεν θα κοκορευτούμε ξανά ότι έχουμε τον ομορφότερο γάτο του κόσμου.
Και εκείνος, δεν θα μας κουτουλήσει το πόδι ποτέ ξανά, ούτε θα μου δαγκώσει τα χέρια ούτε θα με κυνηγάει για να παίξει μαζί μου, ούτε θα νιουρίσει με την άσχημη δυνατή φωνή του.
Τα χέρια μου θα καθαρίσουν από τις τελευταίες πληγές που έχουν από τις γρατσουνιές του και σιγά σιγά δεν θα μείνει τίποτα που να θυμίζει την φυσική του παρουσία.
Θέλω να γράψω τόσα πολλά για αυτόν.
Το μόνο που με εμποδίζει είναι τα δάκρυα που κατρακυλάνε από τα μάτια μου και μου θολώνουν την όραση.
Και τα χέρια μου που τρέμουν.
Ο Μέρλιν, ο πορφυρογέννητος πρίγκιπας μου, δεν υπάρχει πια.
Δεν μπόρεσα ούτε να τον φιλήσω ουτε μια τελευταία φορά...
Θα υπάρχει μόνο στην καρδιά μας, στην σκέψη μας, στις αναμνήσεις μας.
Και θα πονάμε.
Θα πονάμε πολύ...
Αντίο Μικρέ μου Πρίγκιπα....
Ετικέτες Μέρλιν ο Πορφυρογέννητος
