Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
γατοϊστοριες
| . |
| . |
| . |
The ragdolls
| . |
| . |
| . |
μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Πέμπτη, Μαΐου 17, 2007,4:10 μ.μ.
Νεράιδα κόρη, Μάγισσας μάνας
Ήτανε μια παράξενη ξωθιά αυτό είναι σίγουρο.
Ενώ όλες τους είναι ξανθιές και ροδομάγουλες τούτη δω ήταν μελαχρινή με μαύρα μαλλιά σαν φτερούγι κόρακα.
Τα μάτια της σκοτεινά, σαν τα κοίταγες έβλεπες στα βάθη τους σύμπαντα και αστέρια και ήλιους μακρινούς. Μόλο που ήτανε μια νεαρή νεράιδα, στα μάτια της καθότανε καμιά φορά εκεί στις γωνιές τους, μια θλίψη, που όμως την διέλυε το πιο ελαφρό αεράκι. Οι μοίρες είχαν σημαδέψει αυτή την διαφορετική ξωθιά με την σφραγίδα τους, από όταν γεννήθηκε. Να γίνει ακόμα πιο διαφορετική, ακόμα πιο δυνατή, ακόμα πιο ξεχωριστή.
Ζούσε στο δάσος στο σπίτι της Άσπρης Μάγισσας της μάνας της μαζί με τις τρεις ροδομάγουλες, ξανθομαλλούσες, αλαφρόμυαλες αδελφές της, που τα βράδια μαζεύονταν στα σταυρώματα των μονοπατιών του δάσους και χόρευαν στο φεγγαρόφωτο. Κι αν κάποιος πέρναγε καμιά φορά από εκεί, τον έπαιρναν μαζί τους στο χορό και η πρώτη ακτίνα του ήλιου το πρωί τον έβρισκε άδειο και νεραϊδοπαρμένο.
Μόνο η μελαχρινή ξωθιά, καθόταν μονάχη στο πλάι και τα μάτια της γέμιζαν ήλιους και αστέρια και σύμπαντα.
Ενώ όλες τους είναι ξανθιές και ροδομάγουλες τούτη δω ήταν μελαχρινή με μαύρα μαλλιά σαν φτερούγι κόρακα.
Τα μάτια της σκοτεινά, σαν τα κοίταγες έβλεπες στα βάθη τους σύμπαντα και αστέρια και ήλιους μακρινούς. Μόλο που ήτανε μια νεαρή νεράιδα, στα μάτια της καθότανε καμιά φορά εκεί στις γωνιές τους, μια θλίψη, που όμως την διέλυε το πιο ελαφρό αεράκι. Οι μοίρες είχαν σημαδέψει αυτή την διαφορετική ξωθιά με την σφραγίδα τους, από όταν γεννήθηκε. Να γίνει ακόμα πιο διαφορετική, ακόμα πιο δυνατή, ακόμα πιο ξεχωριστή.
Ζούσε στο δάσος στο σπίτι της Άσπρης Μάγισσας της μάνας της μαζί με τις τρεις ροδομάγουλες, ξανθομαλλούσες, αλαφρόμυαλες αδελφές της, που τα βράδια μαζεύονταν στα σταυρώματα των μονοπατιών του δάσους και χόρευαν στο φεγγαρόφωτο. Κι αν κάποιος πέρναγε καμιά φορά από εκεί, τον έπαιρναν μαζί τους στο χορό και η πρώτη ακτίνα του ήλιου το πρωί τον έβρισκε άδειο και νεραϊδοπαρμένο.
Μόνο η μελαχρινή ξωθιά, καθόταν μονάχη στο πλάι και τα μάτια της γέμιζαν ήλιους και αστέρια και σύμπαντα.
*
Η γριά το Μαρικιώ, που ζούσε στις παρυφές του δάσους, εκείνη τη μέρα αποφάσισε να μπει στο δάσος για να πάει να βρει την Άσπρη Μάγισσα που ζούσε εκεί. Συχνά πήγαινε στο σπίτι της και της ζητούσε μαντζούνια, πομάδες και καταπλάσματα για τις πονεμένες μέσες, χέρια και πόδια, τα δικά της και του γέρου της. Μόνη μαζί του έμενε τώρα πια, τα παιδιά της ήτανε φευγάτα, από χρόνια πολλά, έμοιαζε σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ.
Αφού απόφαγαν, καθυστέρησε λίγο για να μαζέψει μια πορτογύρα κότα και μετά ξεκίνησε για το δάσος. Είχε περάσει πια η ώρα, σε λίγο θα έπεφτε το σκοτάδι, μα δεν το αποφάσισε να πισωγυρίσει. Ο άντρας της είχε δουλέψει όλο το πρωί στο μποστάνι και σαν γύρισε ήταν διπλωμένος στα δύο από τον πόνο. Έπρεπε να πάει οπωσδήποτε!
Όπως προχωρούσε, το σκοτάδι έπεσε για τα καλά, αλλά το φεγγάρι έφεγγε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων και τα ξέφωτα τα φώτιζε καλά.
Σαν βρέθηκε στο πρώτο σταύρωμα του μονοπατιού, της φάνηκε ότι είδε μια κίνηση με την άκρη του ματιού, εκεί στο πλάι, δίπλα στο ρυάκι. Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί περισσότερο! Σε μια στιγμή τρεις ροδομάγουλες ξανθομαλλούσες ξωθιές με λουλούδια και κισσούς στα μαλλιά, πετάχτηκαν της έπιασαν τα χέρια και την παρέσυραν μαζί τους σε ένα χορό απόκοσμο, άηχο, τρελό, ανάλαφρο, λες και δεν πατούσαν τα πόδια της στο χώμα.
Αφού απόφαγαν, καθυστέρησε λίγο για να μαζέψει μια πορτογύρα κότα και μετά ξεκίνησε για το δάσος. Είχε περάσει πια η ώρα, σε λίγο θα έπεφτε το σκοτάδι, μα δεν το αποφάσισε να πισωγυρίσει. Ο άντρας της είχε δουλέψει όλο το πρωί στο μποστάνι και σαν γύρισε ήταν διπλωμένος στα δύο από τον πόνο. Έπρεπε να πάει οπωσδήποτε!
Όπως προχωρούσε, το σκοτάδι έπεσε για τα καλά, αλλά το φεγγάρι έφεγγε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων και τα ξέφωτα τα φώτιζε καλά.
Σαν βρέθηκε στο πρώτο σταύρωμα του μονοπατιού, της φάνηκε ότι είδε μια κίνηση με την άκρη του ματιού, εκεί στο πλάι, δίπλα στο ρυάκι. Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί περισσότερο! Σε μια στιγμή τρεις ροδομάγουλες ξανθομαλλούσες ξωθιές με λουλούδια και κισσούς στα μαλλιά, πετάχτηκαν της έπιασαν τα χέρια και την παρέσυραν μαζί τους σε ένα χορό απόκοσμο, άηχο, τρελό, ανάλαφρο, λες και δεν πατούσαν τα πόδια της στο χώμα.
Έκανε να φωνάξει αλλά ο λαιμός της είχε κλείσει. Όμως προσπάθησε και φώναξε "βοήθεια" με κάθε ίνα του μυαλού και της καρδιάς της, με κάθε σταγόνα του ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπο της, με κάθε καλό πράγμα που είχε κάνει στη ζωή της.
Και πάνω που το πήρε απόφαση, ότι πια εκεί θα άφηνε το γέρικο κορμί της, ένα χέρι άρπαξε το δικό της και την απόσπασε από το τρελό στριφογύρισμα.
Ζαλισμένη ακόμα, είδε την μελαχρινή ξωθιά να στέκεται μπροστά της με τα κορακάτα της μαλλιά και τα σκοτεινά της μάτια.
Και σ' αυτά τα μάτια, δέθηκε απότομα και βυθίστηκε στα βάθη τους, και χάθηκε, και ταξίδεψε, και χάρηκε, και θυμήθηκε, και ονειρεύτηκε και ξανάζησε, και έλπισε, και ξανάνιωσε…
*
Με το πρώτο φως της μέρας άνοιξε τα μάτια της στην άκρη του μονοπατιού. Η βραδινή της περιπέτεια, της είχε αφήσει την εντύπωση ότι κάποιος της είχε κάνει ένα ανέλπιστο δώρο. Μα δεν θυμόταν τίποτα άλλο. Συνέχισε στο μονοπάτι προς το σπίτι της Άσπρης Μάγισσας, που της είχε έτοιμο ένα σακουλάκι με βαλεριάνα και βασκανίστρα και χαμομήλι και πιπερόριζα και τουμερίνη. Κι άλλα πολλά που είτε τα μάζευε μόνη της στο δάσος είτε της τα έφερναν οι άνθρωποι του σιναφιού της από μακρινά μέρη του κόσμου.
Το Μαρικιώ είπε ευχαριστώ, και κούνησε το χέρι σε αποχαιρετισμό.
Με τον ήλιο να έχει ανέβει πάνω από το κεφάλι της γύρισε στο σπίτι, έφτιαξε φαΐ και ετοίμασε το κατάπλασμα για την πονεμένη μέση και αγκώνα του γέρου της.
Το βραδάκι λίγο πριν πέσει για ύπνο κάθισε για ένα λεπτό στο σκαμνί δίπλα στη στόφα όπως κάθε βράδυ και έκλεισε τα μάτια να θυμηθεί τα παλιά. Τα παιδιά, τα νιάτα της, τη ζωή της, τα ζωντανά της, τις κακίες και τις λύπες, τα δύσκολα χρόνια, τον θάνατο που πλησίαζε πια και κάθε βράδυ έκανε νέες συμφωνίες μαζί του.
Μόνο που τούτη τη φορά σαν έκλεισε τα μάτια είδε μόνο αστέρια και ήλιους και κόσμους, και χάθηκε, και ταξίδεψε, και χάρηκε, και θυμήθηκε, και ονειρεύτηκε και ξανάζησε, και έλπισε, και ξανάνιωσε…
Ένα λεπτό αργότερα σαν τα άνοιξε ξανά, νόμισε ότι είχαν περάσει ώρες.
Θυμήθηκε με μιας την μελαχρινή ξωθιά και το δώρο της.
Χαμογέλασε, κοίταξε το γέρο της που κοιμόταν ανακουφισμένος από το φάρμακο, και της έστειλε μιαν ευχή μέσα από τον δροσερό, αραιό αέρα της νύχτας.
Το Μαρικιώ είπε ευχαριστώ, και κούνησε το χέρι σε αποχαιρετισμό.
Με τον ήλιο να έχει ανέβει πάνω από το κεφάλι της γύρισε στο σπίτι, έφτιαξε φαΐ και ετοίμασε το κατάπλασμα για την πονεμένη μέση και αγκώνα του γέρου της.
Το βραδάκι λίγο πριν πέσει για ύπνο κάθισε για ένα λεπτό στο σκαμνί δίπλα στη στόφα όπως κάθε βράδυ και έκλεισε τα μάτια να θυμηθεί τα παλιά. Τα παιδιά, τα νιάτα της, τη ζωή της, τα ζωντανά της, τις κακίες και τις λύπες, τα δύσκολα χρόνια, τον θάνατο που πλησίαζε πια και κάθε βράδυ έκανε νέες συμφωνίες μαζί του.
Μόνο που τούτη τη φορά σαν έκλεισε τα μάτια είδε μόνο αστέρια και ήλιους και κόσμους, και χάθηκε, και ταξίδεψε, και χάρηκε, και θυμήθηκε, και ονειρεύτηκε και ξανάζησε, και έλπισε, και ξανάνιωσε…
Ένα λεπτό αργότερα σαν τα άνοιξε ξανά, νόμισε ότι είχαν περάσει ώρες.
Θυμήθηκε με μιας την μελαχρινή ξωθιά και το δώρο της.
Χαμογέλασε, κοίταξε το γέρο της που κοιμόταν ανακουφισμένος από το φάρμακο, και της έστειλε μιαν ευχή μέσα από τον δροσερό, αραιό αέρα της νύχτας.
*
Ο αέρας ταξίδεψε την ευχή μέχρι το δάσος και συνάντησε την μελαχρινή ξωθιά στο ξέφωτο, δίπλα στις τρελές αδερφές της.
Ύστερα, απαλά-απαλά, φύσηξε την ευχή πάνω της
και πήρε για άλλη μια φορά αυτή την μικρή θλίψη, που καθόταν ώρες ώρες στις γωνιές των ματιών της.
Ύστερα, απαλά-απαλά, φύσηξε την ευχή πάνω της
και πήρε για άλλη μια φορά αυτή την μικρή θλίψη, που καθόταν ώρες ώρες στις γωνιές των ματιών της.
Ετικέτες fairy tales
