Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
γατοϊστοριες
| . |
| . |
| . |
The ragdolls
| . |
| . |
| . |
μια σκοτεινη γατα σουλατσαρει στο μυαλο μου
Παρασκευή, Ιουνίου 20, 2008,9:50 π.μ.
CLOSURE
Λοιπόν!
Έχουμε και λέμε:
Τα Φώτα τα σβήσαμε.
Τον κεντρικό διακόπτη του νερού; ο.κ.
Τα κλιματιστικά σβηστά; ο.κ.
Το ψυγείο το αδειάσαμε; ο.κ.
Την γάτα την πήραμε; Ναι ο.κ.
Αμπαρώσαμε τα παράθυρα; Ναι ο.κ.
Σκεπάσαμε με σεντόνια τα επιπλα; ο.κ.
Λουκέτο αγοράσαμε; Ναι!
Ειδοποιήσαμε την ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα; ο.κ.
Την ΕΥΔΑΠ για το νερό; Ναι!
Την vivodi για την σύνδεση της ADSL; ο.κ.
Ακυρώσαμε τις συνδρομές των περιοδικών; Ναι
Ρίξαμε απολυμαντικό στην αποχέτευση; Ναι
Ψεκάσαμε τις γωνιές για μυρμήγκια και κατσαρίδες; ο.κ.
Ενημερώσαμε τους γείτονες για το πότε και αν θα επιστρέψουμε;
Δώσαμε την την νέα διεύθυνση μας;
Ωχ! Αυτά τα δύο τελευταία δεν τα κάναμε.
Ας τα διαγράψω τελείως για να μην είναι μέσ’ τη μέση.
Μην το ξεχάσω όμως...!
Τσεκάρω και τα υπόλοιπα στην λίστα.
Όλα εντάξει.
Δεν μένει παρά να ρίξω μια τελευταία ματιά στο σπίτι που η Σκοτεινή Γάτα φανταζόταν, ονειρευόταν, φαντασιωνόταν, έλεγε ψέματα και καμιά φορά της ξέφευγαν και μερικές αλήθειες.
Και να φύγω…
Είναι αλήθεια ότι αυτό το σπίτι, φτιάχτηκε όταν το μυαλό μου ήταν ακόμα φρέσκο και οι ιδέες στριμώχνονταν τόσο πολύ που το άλλο blog δεν έφτανε.
Όταν τα πράγματα άλλαξαν, το σπίτι γέμισε αράχνες και οι προσπάθειες να γίνει ένα γενικό ρεκτιφιέ, μ’ όλο που έγιναν με ζέση και λαχτάρα, δεν πέτυχαν.
Επομένως τούτο το σπίτι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Ευχαριστώ όλους σας που το επισκεπτόσασταν συχνά παρ όλο που έμοιαζε ακατοίκητο, έβλεπα τις επισκέψεις σας στα στατιστικά.
Αλλά τώρα που δεν μπορώ να σας επισκέπτομαι πια εγώ, δεν περιμένω να το κάνετε εσείς.
Σας βάζω λινκς σε δύο τρία από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα, ίσως κάποιος να θέλει να δει κάτι παλιο.
Τα ΔΕΝΤΡΑ μου, αναρτημένο για πρώτη φορά στο blog του Σταύρου Κάτσαρη στο θεματικό αφιέρωμα του για τα φυτά και τα λουλούδια.
Τον ΜΟΝΟΚΕΡΩ, την ιστορία του Jason και την συνέχεια της που μου ζήτησε να γράψω ειδικά σε τούτο το blog.
Το just one of those moods ένα μικρούλι παραλήρημα που το έγραψα σε δέκα λεπτά και μετά οι εικόνες του με στοίχειωναν.
Και το Ειναι Μονο Λεξεις το πιο κουτά γραμμένο ποστ ever.
Χμ.. είναι γεγονός ότι δεν είναι πολύ πλούσιο σε κείμενα αυτό το blog.
Εγραφα σ αυτό μόνο όταν το μυαλό μου ταξίδευε και… προσπαθούσα να του μαζεύω τα λουριά για να μην παρεκτρέπεται συχνά :D
Αγαπημένοι φίλοι, και σεις dodos, Τασούλα –που με παρασύρατε να το φτιάξω- και συ αρχηγέ του Fan Club h.constantine –που εξακολουθείς βέβαια να είσαι ο αρχηγός, απλά το Fun Club έχει καταντήσει σαν εκείνο της πάλε ποτέ αοιδού Μπέσυς Αργυράκη- αλλά και όλοι οι άλλοι που το επισκεφτήκατε και ήπιαμε μαζί καφεδάκι τις πρωινές ώρες και ποτάκια τις μεταμεσονύκτιες… σας αποχαιρετώ.
Αυτό το σπίτι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Και δεν θα έχει για πολύ καιρό.
Ευχαριστώ όλους σας από καρδιάς
Αντίο
ralou
Επιτρέψτε μου να ζητήσω κάτι
Αυτό το μπλογκ είχε πάντα μετρημένες επισκέψεις.
Σας παρακαλώ πολύ να σχολιάσετε όλοι όσοι μπαίνετε ώστε να φτιαχτεί ενα guest book σε αναμνηση.
Δεν είναι ανάγκη να γράψετε κάτι.
Ενα χαμογελάκι :) ή ενα κλείσιμο ματιου ;) ενα εικονικό φιλάκι ή και δύο ΧΧ είναι αρκετά.
Αχ! ναι! αυτό αφορά κυρίως εσένα φίλε SANTOS!
Μην με ξεχάσεις!
Λαγοπόδαρο μου εσύ!
Μετάφραση για να το καταλάβει:
Ah! yes! this concerns mainly esena friend SANTOS!
Me do not forget!
Lagopodaro my you!
;)
Θα προσθέσω εδώ το αποχαιρετηστήριο δώρο του φίλου dodos, που χθες βράδυ με ενα κλικ στο λινκ που μου έστειλε, μ έκανε να σκεφτώ πόσο καμιά φορά μας αγγίζουν φίλοι που δεν έχουμε ποτέ δει μπροστά στα μάτια μας και πως μας αφήνουν φίλοι που ζήσαμε μαζί τους ζωές ολόκληρες.
Συνέντευξις
Φυσικά και ονειρευομαι
Ζει κανεις μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;
.
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.
.
Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Οχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ότι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.
.
Ενα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα’ταν γεράματα.
Κική Δημουλά, Η εφηβεία της λήθης, 1994, Εκδόσεις Στιγμή
Έχουμε και λέμε:
Τα Φώτα τα σβήσαμε.
Τον κεντρικό διακόπτη του νερού; ο.κ.
Τα κλιματιστικά σβηστά; ο.κ.
Το ψυγείο το αδειάσαμε; ο.κ.
Την γάτα την πήραμε; Ναι ο.κ.
Αμπαρώσαμε τα παράθυρα; Ναι ο.κ.
Σκεπάσαμε με σεντόνια τα επιπλα; ο.κ.
Λουκέτο αγοράσαμε; Ναι!
Ειδοποιήσαμε την ΔΕΗ να κόψει το ρεύμα; ο.κ.
Την ΕΥΔΑΠ για το νερό; Ναι!
Την vivodi για την σύνδεση της ADSL; ο.κ.
Ακυρώσαμε τις συνδρομές των περιοδικών; Ναι
Ρίξαμε απολυμαντικό στην αποχέτευση; Ναι
Ψεκάσαμε τις γωνιές για μυρμήγκια και κατσαρίδες; ο.κ.
Ενημερώσαμε τους γείτονες για το πότε και αν θα επιστρέψουμε;
Δώσαμε την την νέα διεύθυνση μας;
Ωχ! Αυτά τα δύο τελευταία δεν τα κάναμε.
Ας τα διαγράψω τελείως για να μην είναι μέσ’ τη μέση.
Μην το ξεχάσω όμως...!
Τσεκάρω και τα υπόλοιπα στην λίστα.
Όλα εντάξει.
Δεν μένει παρά να ρίξω μια τελευταία ματιά στο σπίτι που η Σκοτεινή Γάτα φανταζόταν, ονειρευόταν, φαντασιωνόταν, έλεγε ψέματα και καμιά φορά της ξέφευγαν και μερικές αλήθειες.
Και να φύγω…
Είναι αλήθεια ότι αυτό το σπίτι, φτιάχτηκε όταν το μυαλό μου ήταν ακόμα φρέσκο και οι ιδέες στριμώχνονταν τόσο πολύ που το άλλο blog δεν έφτανε.
Όταν τα πράγματα άλλαξαν, το σπίτι γέμισε αράχνες και οι προσπάθειες να γίνει ένα γενικό ρεκτιφιέ, μ’ όλο που έγιναν με ζέση και λαχτάρα, δεν πέτυχαν.
Επομένως τούτο το σπίτι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Ευχαριστώ όλους σας που το επισκεπτόσασταν συχνά παρ όλο που έμοιαζε ακατοίκητο, έβλεπα τις επισκέψεις σας στα στατιστικά.
Αλλά τώρα που δεν μπορώ να σας επισκέπτομαι πια εγώ, δεν περιμένω να το κάνετε εσείς.
Σας βάζω λινκς σε δύο τρία από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα, ίσως κάποιος να θέλει να δει κάτι παλιο.
Τα ΔΕΝΤΡΑ μου, αναρτημένο για πρώτη φορά στο blog του Σταύρου Κάτσαρη στο θεματικό αφιέρωμα του για τα φυτά και τα λουλούδια.
Τον ΜΟΝΟΚΕΡΩ, την ιστορία του Jason και την συνέχεια της που μου ζήτησε να γράψω ειδικά σε τούτο το blog.
Το just one of those moods ένα μικρούλι παραλήρημα που το έγραψα σε δέκα λεπτά και μετά οι εικόνες του με στοίχειωναν.
Και το Ειναι Μονο Λεξεις το πιο κουτά γραμμένο ποστ ever.
Χμ.. είναι γεγονός ότι δεν είναι πολύ πλούσιο σε κείμενα αυτό το blog.
Εγραφα σ αυτό μόνο όταν το μυαλό μου ταξίδευε και… προσπαθούσα να του μαζεύω τα λουριά για να μην παρεκτρέπεται συχνά :D
Αγαπημένοι φίλοι, και σεις dodos, Τασούλα –που με παρασύρατε να το φτιάξω- και συ αρχηγέ του Fan Club h.constantine –που εξακολουθείς βέβαια να είσαι ο αρχηγός, απλά το Fun Club έχει καταντήσει σαν εκείνο της πάλε ποτέ αοιδού Μπέσυς Αργυράκη- αλλά και όλοι οι άλλοι που το επισκεφτήκατε και ήπιαμε μαζί καφεδάκι τις πρωινές ώρες και ποτάκια τις μεταμεσονύκτιες… σας αποχαιρετώ.
Αυτό το σπίτι δεν έχει πια λόγο ύπαρξης.
Και δεν θα έχει για πολύ καιρό.
Ευχαριστώ όλους σας από καρδιάς
Αντίο
ralou
Επιτρέψτε μου να ζητήσω κάτι
Αυτό το μπλογκ είχε πάντα μετρημένες επισκέψεις.
Σας παρακαλώ πολύ να σχολιάσετε όλοι όσοι μπαίνετε ώστε να φτιαχτεί ενα guest book σε αναμνηση.
Δεν είναι ανάγκη να γράψετε κάτι.
Ενα χαμογελάκι :) ή ενα κλείσιμο ματιου ;) ενα εικονικό φιλάκι ή και δύο ΧΧ είναι αρκετά.
Αχ! ναι! αυτό αφορά κυρίως εσένα φίλε SANTOS!
Μην με ξεχάσεις!
Λαγοπόδαρο μου εσύ!
Μετάφραση για να το καταλάβει:
Ah! yes! this concerns mainly esena friend SANTOS!
Me do not forget!
Lagopodaro my you!
;)
Θα προσθέσω εδώ το αποχαιρετηστήριο δώρο του φίλου dodos, που χθες βράδυ με ενα κλικ στο λινκ που μου έστειλε, μ έκανε να σκεφτώ πόσο καμιά φορά μας αγγίζουν φίλοι που δεν έχουμε ποτέ δει μπροστά στα μάτια μας και πως μας αφήνουν φίλοι που ζήσαμε μαζί τους ζωές ολόκληρες.
Συνέντευξις
Φυσικά και ονειρευομαι
Ζει κανεις μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;
.
Πόσο συχνά;
Κάθε που εγκαταλείπουν συχνότατα όλοι.
.
Επηρεάζουν τους απόντες τα όνειρα μας;
Βέβαια. Το ξανασκέφτονται καλά
και μάλλον μετανοιώνουν οριστικά τους όλοι.
.
Είναι ελευθέρα η είσοδος;
Οχι εντελώς. Ζητάω την άδεια του ονείρου
πριν ελπίσω, Μου την δίνει εν γένει
μαζί με κάποιες οδηγίες αυστηρές.
Να πιστέψω δίχως να αγγίξω
να μην μιλήσω διόλου στον καπνό
γιατί είναι υπνοβάτης και θα πέσει
μόνο δια του βλέμματος ν’ αφησω
το αίτημα μου στην κρεμάστρα
ότι μου δοθεί να το δεχτώ
κι ας μην έχει καμιά ομοιότητα
μ αυτό που ζωγραφίζει η έκκληση μου-
θα την επανέβρει μόλις ξαναχαθεί.
.
Ενα μόνο δεν μου δίνει το όνειρο
Το όριο. Ως που να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο.
Θα’ταν γεράματα.
Κική Δημουλά, Η εφηβεία της λήθης, 1994, Εκδόσεις Στιγμή
Ευχαριστώ σε dodos!
Ετικέτες closure? Definetly
