Name: ralou
From: Athens, Greece
About me:
More..
| . |
| . |
| . |
| . |
| . |
| . |
Μα γιατί όλα ξεκινούν από τους ήχους;
Ο συγκεκριμένος ήχος είναι εκκωφαντικός και σκληρός.
Μια φωνητική σφαίρα, λίγο χαρούμενη, λίγο ανάλαφρη και πολύ κοροϊδευτική.
Διασχίζει τον ακουστικό πόρο της, χτυπάει το τύμπανο, δονεί την σφύρα τον άκμονα και τον αναβολέα, μετασχηματίζεται με πολύπλοκες διαδικασίες σε σήματα που ακολουθούν τα μονοπάτια των νεύρων μέχρι να φτάσουν στο μυαλό της
Και το θρυμματίζουν σε δισεκατομμύρια κομματάκια.
Η δύναμη που της έχει απομείνει, μπορεί μετά βίας να διατηρεί την επιφανειακή τάση για να μην διαλυθούν.
Τα σταθερά σημεία της ζωής έχουν υγροποιηθεί, τα πόδια της βουλιάζουν μέσα τους και η ισορροπία γίνεται ασταθής.
Τα απαλά κομμάτια έχουν γίνει τραχιά και δύσβατα. Οι βοήθειες ανύπαρκτες.
Πλέει σε ένα κόσμο παχύρρευστο και βρώμικο.
Κομμάτια από αντικείμενα την προσπερνούν, κομμάτια από αντικείμενα αγαπημένα μόνο που τώρα είναι βρώμικα και άσχημα παραμορφωμένα.
Γέρνει στο πλάι να τα αποφύγει και πέφτει πάνω σε άλλα.
Αναπνέει τον ζοφερό αέρα, γεύεται τα νεράντζια της απόρριψης, μυρίζει την στυφή μυρωδιά των καμένων φαντασιώσεων.
Το φως έχει χαθεί.
Το σύμπαν την περιτυλίγει κατάμαυρο.
Αφήνεται να παρασυρθεί στα ενδοαστρικά κενά παρασυρμένη από τα κοσμικά ρεύματα.
Πονάει...
Αφήνεται να μουδιάσει αναπαυτικά, οι αισθήσεις αμβλύνονται και σιγά σιγά η μυρωδιά γλυκαίνει λίγο, τα νεράντζια δίνουν την θέση τους σε -λίγο άγουρα- κεράσια, ένα δύο αστέρια από τον αστερισμό του Υδροχόου διακρίνονται αμυδρά.
Μουδιάζει λίγο περισσότερο.
Αργά, το λυκαυγές παίρνει την θέση της νύχτας, μια πολύ ελαφριά ψύχρα τυλίγει το κορμί της, σαλεύει λίγο και αισθάνεται μαλακά σεντόνια κάτω από την πλάτη της, απλώνει τα πόδια και κάτι πολύ χνουδωτό και ζεστό και ζωντανό την ακουμπάει, τεντώνει ένα χέρι και η παλάμη σταματάει πάνω σε δροσερή επιδερμίδα, μυρίζει τις οικείες οσμές, ακούει τους γνώριμους ήχους.
Η πλήρης εγρήγορση επιστρέφει, ανοίγει τα μάτια.
happily alert
Oυφ!
Ένας εφιάλτης ήταν μόνο.
Τα πλάσματα και τα πράγματα που αγαπάει είναι εκεί όλα δίπλα της.
Η νύχτα της έπαιξε ένα άσχημο παιχνίδι, και τώρα το βλέπει πως ήταν κάπως κουτό και αστείο που ξεγελάστηκε.
Σηκώνεται από το κρεβάτι, ξυπόλυτα πόδια πάνω στο πάτωμα.
Το χνουδωτό μικρό πλάσμα πετάγεται κι αυτό δίπλα της επίσης ξυπόλυτο και ακουμπάει την γάμπα της.
Το δροσερό μεγάλο πλάσμα γυρίζει στο άλλο πλευρό και συνεχίζει τον ύπνο του αλλά με τις κεραίες τεταμένες, έτοιμο να πεταχτεί αν χρειαστεί.
Κοιτάζει τις κουρτίνες που φουσκώνουν στον πρωινό αέρα και χαμογελάει.
Ένας εφιάλτης ήταν.
Ένας κουτός, επώδυνος και λίγο τρομακτικός εφιάλτης.
Όλα είναι καλά τώρα
Ασφαλή.
Ευγενικά
Αγαπημένα.
Το μούδιασμα που την ακολούθησε από τον εφιάλτη στην εγρήγορση φεύγει σιγά σιγά.
Αλλά... παράξενο...
Ο πόνος δεν ξαναγυρίζει !
Ευτυχώς όλα είναι καλά τώρα. Ηταν μόνο ενα παιχνίδι της νύχτας στον υπνώτοντα νου της.
Πίνει ένα ποτήρι νερό.
Μπορεί η πικρή γεύση να είναι η τελευταία που θα την παρατήσει ήσυχη...
...αλλά τελικά θα φύγει… !
Home, home again
I like to be here when I can
And when I come home cold and tired
Its good to warm my bones beside the fire
Far away across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spells
Συγνώμη που χρειάστηκα έξωθεν υπενθύμιση του πόσα πολλά σημαίνεις για μένα...
Ετικέτες just finction
